Bir vaxtlar varlı bir zerger var idi. Bir gün zerger şagirdini yoxlamaq istedi. Ona iri bir almaz verdi ve
"Oğlum, bu almazı al ve qarşına çıxan senetkara göster, ne qeder verdiyini soruş, sonra da gel mene de".
Şagird elinde almaz evvelce bir baqqala getdi ve:
"Buna ne qeder verersiniz?" – deye soruşdu.
Baqqal almazı aldı, o yan bu yana çevirdi ve sonra:
"Buna ancaq bir gümüş vere bilerem. Qoy uşaqlar oynasınlar". – dedi.
Şagird teşekkür edib çıxdı. Şagird sonra bir pineçiye getdi. Pineçi de almazı aldı, o yan bu yana çevirdi ve sonra:
"Bu daşa ancaq beş gümüş vere bilerem". – dedi.
Şagird üçüncü defe bir palançıya getdi ve:
"Bu daşa ne qeder verersiniz?" – deye soruşdu.
Palançı almazı aldı, o yan bu yana çevirdi ve sonra:
"Bundan menim palanlarıma yaxşı qaş çıxar. Bu daşa ancaq on gümüş vere bilerem". – dedi.
Şagird en axırda bir zergere getdi. Almazı zergere gösterdi.
Zerger: "Bu almaza neçe qızıl isteyirsen?" – deye soruşdu.
Şagird: "Bes siz neçe qızıl verirsiniz?" – deye cavab verdi.
Ve zerger saymağa başladı. Ne qeder qeribe olsa da, zerger bu almaza tekce qızıllarını yox, dükanını, evini ve torpağını da vermeye hazır idi.
Nehayet, şagird ustasının yanına qayıtdı ve başına gelenleri ona danışdı.
Usta soruşdu: "İndi bundan ne başa düşdün?"
Şagirdin verdiyi cavab ise çox menalı idi: "Bir şey ancaq qiymetini bilenin yanında qiymetlidir".

"Çöreyi ver çörekçiye, birini de üstelik"