hiç bişey olmamış gibi kalktı oturdu tv izliyodu bense onun yüzüne bile bakamıyodum ailemin yüzüne nasıl bakardım bunu düşünüyodum ki yatağın kan olduğunu farkettim o bunu farketmemişti görünce suratının şekli değişti belliydi morali baya bozulmuştu o andan sonra hiç konuşmadı anladım ki o sözlüme inanmıştı benim kız olmadığımı düşünüyodu ve artık olan olmuştu belkide başına bela olmamdan korkuyodu.
ama ben onu öyle çok seviyorum ki ona korkmamasını kız olmadığım ortaya çıksa bile asla adını söylemiceğimi söledim. yaklaşık bir yıl beni çok üzdü hep kırdı ağlattı,canımı acıttı ama onu bırakıpta gidemedim sabretmeliyim dedim aşk karşılık beklemektir dedim her gün ağladım acılar içinde. evlenmicem seninle kesinlikle evlenmicem bu söz insanı nasıl yararlar anlatamam tamam dedim olabildiğim kadar yanında oliyim o zaman sen bıkana kadar defol git diyene kadar yanında kalıyım. ve bir gün beni aldattı dünya sanki başıma yıkıldı oysa sevdiğini söylüyodu neden peki dedim kendi kendime bi anlam veremiyorum. sonra özür düledi bi daha olmucak söz dedi sadece bir hevesti ben seni seviyorum dedim.
bende bi daha olursa kesinlikle biteceğini söyledim şu zaman kadar bi daha aldatmadı. ve bi kaç aydır bana çok iyi davranıyo artık seninle evlenmicem demiyo,
hergün mutlaka arıyo, uyumada önce seni seviyorum diyo ve ben ağlamıyım diye elinden geleni yapıyo. kızdığım zaman beni alttan alıyo şu anlarda çok mutluyum ve onu her geçen gün daha çok seviyorum.
bunların sabrımın karşılığı olduğunu düşünüyorum siz ne düşünürsünüz bilmiyorum.. ve ölene kadar sadece onunla olmak.son nefesimi bile kollarında vermek istiyorum...

<< 1 [2]