yanından sessizce.

Sonra sabah oldu. Kendimi seviyordum. O doğru insandı. O bendim. Yıllardır içimde saklayıp büyüttüğüm her şeyi verebileceğim insan. Döndüm o gün kendi şehrime. Yaşasındı, ne güzeldi., hayat ne anlamlıydı, çiçekler ne güzel kokuyordu.

Heyecan içinde eve geldim. Bilgisayarımı açtım yüzümde kocaman bir gülümseme . Beni bekliyordu. Beni bekliyordu. "Nasılsın" dedi. "Harikayım" dedim "Sen nasılsın?" "Ben çok iyi değilim" dedi. Sonra da bana bir sürü şey daha söyledi. Hiçbirini hatırlamak bile istemiyorum. Sadece olmayacaktı. Hiç bir şey olmayacaktı.

Şimdi ne mi yapıyorum? Hiç. Hala onun için fallar baktırıyorum. (inanabiliyor musunuz ? Benim gibi bir materyalist) Birisi bana iyi bir şey söylediği zaman ona yoruyorum. Hala hep onu düşünüyorum. Gözlerimi kapayınca onu görüyorum. Öbür şehirde yaşadıklarımı an be an düşünmekten kendimi alamıyorum. Keşke başka biri daha olsaydı yanımda orada. Çünkü artık gerçek miydi ben mi kurguladım emin olamıyorum.

Hala çok canım yanıyor. Canım çok acıyor. Herkese onu anlatmak istiyorum. Sadece ondan bahsetmek.(Zaten sanırım bunu yapamadığım için size yazıyorum.) Saatlerce ağlamak istiyorum. Tedavi olmalıyım. Yardıma ihtiyacım var diye düşünüyorum. Bu gece ona bir mesaj attım. Cevap bile vermedi. Ve ben de Zeynep gibi "Sildim seni listemden" dedim ona. "Rica ederim. Bir şey değil." Bir gün kalbimden de silerim diye düşünmeye çalışıyorum.

Yaşarım ben bunu be. Yaşarım da, aşarım da. Değil mi.....?

<< 1 [2]