rağmen.ve galiba yediremedim en yakınımın bu tavrını.herkez duydu bizi bu olayı kimine göre 2kuzen birbirine girmişti bi erkek yüzünden kimine göreyse ben haklıydım kimineyse o.oysaki ben hiç karşıma almadım tartışmayada değer görmedim o insanları.ve ayrıldım bi sabah sattlerinde herkez herşey üstüme geliyordu kim haklıydı kim yalandı anlayamadım.o.na sorsam hayır ben öyle bişi demedim..milletin dedi kodusuda cabasıydı tamamen karışmıştı kafam.günlerce odada ağladım sabahlara kadar annem diyer odada ağladı ama hiç bir zaman beni yanlız bırakmadı annemin samimiyeti gerçek olandı tek.ve dedim ya ayrıldım ozaman o pskolejiyle doğru olan buydu belki şimdi olsa asla bırakmazdım.aslında kabullenmeliyim hata ettim ama beni bana bırakmadılar.o gitti çünkü okuyordu.uzklara gitti belkide herşeyi rahat unuttmasına neden di okulu uzak oluşu.bense kaldım burda taaa acının dedi kodunun içinde herkez üstüme üstüme geliyordu anannem bile.ve ayrıldığımı anneme 1ay söyleyemedim onuda kandırdım.sonunda istediği oldu kuzenimin ayrıydık.ve gecelerce ağladım ağladım taamm 3yıl.şu 2yılımda raattım.utandım ona hep yakındım tanıdıklar vardı hemde evini orda 2kuzenim vardı gittiğim ğörüştüğüm.utandım oralardan geçerken utandım milletle konuşurken utandım sevdim diye.oysa sevmekten utanılırmıydı...ben belkide savaşamadım zaten savaşmakta işime hiçbir zaman gelmedi.ama sevgili okurlar şunu söylemek isterim birgün beni durumuma yakın bir olay yaşarsanız sakın bırakmayın sevdiğiizi tutun elini ölene dek ya yana olun ben de oda sözümüzü tutamadık.oysa ağızdan çıkan her kelime verilen bir sözdü...

<< 1 [2]