YİTİRMEK MÜKEMMELİN ÜSTÜNDE BİŞEY BU HARİKA

Sevdigimiz esyayi, dostlari yada sevgiliyi.
Sonunda yürekte kalan hep ayni duygu, hüzün...
Çünkü yitirilene alismisizdir, sevmisizdir, bizimle olan beraberligi keyiflendirmistir.
Çünkü o beraberlige deger vermisizdir.


Ya o güzelligi yasarken; paylasimi, keyfi, sevmeyi ve sevilmeyi birlikte hissederken...
Hep korkmaz miyiz? Içimizi en güzel anlarda bile hep sarmazmi
"Ya biterse? Ya yok olursa bu güzellik?" endisesi..
Tabii ki bitecek. Yasadigimiz mutluluklar, hüzünler hep bitmedi mi?
Hep yerine baska baska hüzünlere, mutluluklara birakmadi mi?
Gene ayni korkular, ayni endiseler.
Peki sahip oldugumuz güzellik için yitirme korkusuyla aglamak niye?
Kime? Ne için ? Biliyor musunuz?
Dökülen göz yaslari sadece kendimiz için..
O degere sahipken de, yitirdigimizde de..
Çünkü bizi asil korkutan YALNIZLIK..
Içimizde hissetdigimiz o güzel duygulari uzunca bir süre tekrar yasayamamak..
Özlemek, özlenmek, sevmek, sevilmek, sim-sikica sarilmak,
o bedenin canini, kanini hissetmek, sevismek..
Hangisi kolay vazgeçilir hazlar ki?
Biten asklarda da, biten ömürde de yanaklarimiza dökülen gözyaslari hep kendimiz için.
Çünki merkez hep biziz, doymak bilmeyen egomuz..
Ve o egoyu doyurabilmek, hosnut kilabilmek için ne kadar çok çirpinir dururuz.
Bizim sevdiklerimiz bizi muhakkak sevmeli, özlediklerimiz özlemeli,
dogrularimiz her zaman tek dogrudur.
Ya yanimizda ki insan ? Onun egosu ?
Arzulari, özlemleri veya usandiklari...
Ne kadar o sevdigimiz insana karsi fedakariz?
Vermeden neyi ne kadar alabiliriz ki?
Bizler; hep iliskilerimizde hesap kitap içinde degilmiyiz ?
Her zaman denge..
Verdigimiz kadar alalim, aldigimiz kadar verelim hesaplari yapar dururuz.
Sonuç YALNIZLIK .
Peki bu kadar yalnizliktan korkuyor, yasanilan güzellikleri,
paylasimi bir daha yasayamamak endisesiyle kaybedecegimiz
degere agliyorsak niye bu kadar ince hesaplar.

[1] 2 >>