O deger bize mutluluk yerine hüzün, kargasa yasatiyorsa zaten vazgeçmeliyiz.
Yok eger yasamin sikintilarindan biraz da olsa bizi alip mutluluk veriyorsa o zaman gözyasi yerine biraz daha akilci olmak daha dogru degil mi?
Sikica, hiç bitmeyecekmis gibi o güzelligi, huzuru sonuna kadar yasamak varken neden korku??
Bilirsiniz.. Anilarimizda öylesine anlamli, mutlu anlar vardir ki, kimi zaman onca geçen yillara degerdir. Tabii ki bu degerler karsilik buldugunda daha da deger kazanacaktir.
Eh iste o zaman bize biraz daha is düsüyor demektir. Daha çok özen...
Çünkü yasam içinde, ayni frekansi yakalamak o kadar zor ki... ;
Sevgiyi, özlemi birlikte yasamak doyumsuz bir hazdir.
Artik o sevdigin insan kendin olmussundur.
Korursun, tipki kendini korudugun gibi.
Üzmekten, incitmekten korkarsin.
Artik hesap, kitap yapilamaz. ;
Daha çok vermek vermek istersin.
Çünkü ego vererek te doyumu ögrenmistir.
Çünkü gönlünü ayna tutmussundur o sevgiliye.
Çünkü yitirme korkusu aski ölümsüz kilar.
Çünkü ayrilmanin da bir vahsi tadi var
Öyle vahsi bir tad ki dayanilir gibi degil
Çünkü ayrilik da sevdaya dahil Çünkü

AYRILANLAR HALA SEVGILI..

<< 1 [2]