başlangıcı var. Olmayan sorunlarına bir yenisini daha eklemek mi yapmak istediğin? Bu hem kendine, hem diğer kişiye acı veren bir ilişki türü. Nelerin rahatsız ettiğini tam olarak anlamalı karşındaki. Ya da sen, ne isteyip ne istemediğini anlatmalısın önce. Genelde iki kişi arasındaki en büyük sorun bu, anlamama ya da anlaşılamama. Açık olmalısın, hem de yeterince, seni anlamasını beklemek tam olarak doğru değil. Kadınların en büyük yanlışıdır bence anlaşılmayı beklemek, ama hiçbir zaman neler istediklerini anlatmak istemezler. Bu da çıkışı zor kaoslara sürükleri insanı.

KADIN-- Evet çok yalnızım burada. Ailem uzakta. Belki çok uzak değiller ama bu bana çok sıkıntı veriyor. Burada halamın yanında kalıyorum ve o da ayrı bir dert zaten. Ben evdeyken çok özgürdüm. Ailem tarafından hiç baskı altına girmedim ama burada istediğim şeyi yapamıyorum. Bu da beni çok ama çok boğuyor. Annemle çok iyi arkadaştım. Burada derdimi anlatabileceğim ya da tam olarak paylaşabileceğim biri yok. Yapmak istediğim şeyler kısıtlanıyor. Halamla çağlarımız çok kötü çatışıyor. Akıl hastası olmak üzereyim. Senin anlayacağın, çaresiz biri olarak görüyorum kendimi.

İkinci derde gelelim. Ona yeterince açığım. Zaten normalde de çok doğal bir insanım. İçimde bir şey tutamam. Boşlukta asılı kaldığım zamanlarda, hemen birine sarılmak yanlış bir şey ama şu yeni ve yanlış başlangıcım için, kendisinin sevgilisi olduğunu zannedecek bir şey de yapmadım. İlk başlarda gerçekten denedim ama yanmayan bir maddeyi zorla ateşlemeye çalışmak da anlamsız oluyor. Bunu ona söyledim. Klasik erkek psikolojisi işte, bana her şeyi zamana bırakmamı söylüyor. Bilmiyorum. Olmuyor. Her dakika aranmak ve hesap sorarcasına konuşmak bana ters geliyor. Tamam, bana her konuda çok yardımcı oluyor, beni hiç yalnız bırakmıyor ama bunların karşısında kendimi ona karşı zorunlu hissediyorum. Arkadaşlığı gerçekten çok iyi, melek gibi insan(sizden iyi olmasın.) ama dediğim gibi kendimi, onun yaptıkları karşısında borçlu

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>