hala vücudundaymış.

Ben onu, olaydan altı ay sonra gördüm.
“Nasılsın?” diye sorduğumda, “Bomba gibiyim” dedi
“Bomba gibi.” “Olay sırasında neler hissettin Jerry” dedim.
“Yerde yatarken, "iki seçimim var" diye düşündüm..
Ya yaşamayı seçecektim, ya ölümü.. Ben yaşamayı seçtim.”

“Korkmadın mı, şuurunu kaybetmedin mi !..”
“Ambülansla gelen sağlık görevlileri harika insanlardı.
Bana hep "İyileşeceksin merak etme" dediler.
Ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla
sürerlerken, doktorların ve hemşirelerin yüzündeki
ifadeyi görünce ilk defa korktum. Bu gözler
bana; ‘Bana adam ölmüş’ diyordu. Bir şeyler yapmazsam,
biraz sonra ölü bir adam olacaktım gerçekten..

“Ne yaptın?” diye merakla sordum..
“Kocaman bir hemşire yanıma yaklaştı ve bağırarak
herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını sordu..
"Evet "diye yanıt verdim.. "Var.." Doktorlar ve hemşireler
merakla sustular.. Derin bir nefes alarak kendimi
toparladım ve bağırdım: "Benim kurşunlara alerjim var !.

. "Doktorlar ve hemşireler gülmeye başladılar. Tekrar bağırdım..
Ben yaşamayı seçtim. Beni bir canlı gibi ameliyat edin.
Otopsi yapar gibi değil..

Jerry, sadece doktorların büyük ustalıkları
sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük
katkısı ile yaşadı. Yaşaması bana yeni ders oldu.

Hergün, hayatımızı dolu dolu yaşamayı seçme şansımız
ve hakkımız olduğunu ondan öğrendim..
Ve her şeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu..


Bu yazıyı okudunuz. Şimdi iki seçiminiz var:
1. Unutup gitmek.
2. Kesip saklamak,
fotokopisini çıkarıp, dostlarınıza dağıtmak..

<< 1 [2]