Bir başka net hikayesi

Evet derdi hep. Hiç reddetmedi ki yanlız kalanların sesini. Sana da bir söz bulunur derdi. Şimdi; kimliğinde pek bir şey kalmayanların acı hatırasını yaşıyor belki ya da belki o kimliğinden geri kalanları arıyordur ne dersiniz? ...
Bir salı akşamı, arkadaşı için bir şeyler arayandı o. Konu neydi, hatırlamıyor şu an ama, o gün ne olduysa, onu her şeyin ötesinde, bir başlangıca iteceğini de bilmiyordu tabi. Önce ne istiyordu, onu düşünmeliydi. Tabi aklındakilere bir anlam verebilirse, yapacaktı bunu. Sonra; aklına gelenlerin içinde, anlamlı olanı arayacaktı, e tabi o da varsa, olduğu yerden çıkaracaktı. En sonundaysa, yanı başında kalan yanlızlığını, nasıl kovacağını hesaplıyor ama her şeyin bir anda tersinen dönmesinden de çok korkuyordu.........
İşte bu hikaye onun ilk adımda yaşadıklarıdır.
Önceleri uzaklardan bir ses duydu. Merhaba, yada ona benzer bir davetti sanırım.
Eli klavyenin üstünde, yazmaya alışkın parmakları hareketsiz bekliyor, yazdığı, iki kelimelik selamın arkasından gelecekleri merak ediyordu. Alışkındı aslında. Çok kişiyle tanışmış, çok kişiyle, bir şekilde bir ilişki kurmuştu buralarda. Farklı olanı aramak derdi hep soranlara. Farklı olanı bulmak adına, yapılan sadece yazmak olsa da! İşi sadece karşısındakine attığı günler çok yakındaydı, bekletmedi. Sıkılganlığı artmış, her yeni gelene sorulan kimlik sorularından bıkmıştı işte.
Nihayet bir gün karşısına çıkanı düşündü. Nihayet bir gün karşısına çıkan olurdu elbet ve o, bunun nasıl olacağını hayal etti. Nihayet dediği anda korkuya kapılacağı geldi aklına, suskunluğu kabardı, içinde bi şeyler oldu,çekindi.Gelen gelmiş ve ona yazmaya başlamıştı bile yazılmaya yüz tutmuş kederini. Aklına hiç bir şey getirmeden sadece yazdı, yazdı, yazdı. Kelimelerin oyunlarıyla dans etti kimi zaman, kimi zaman kızdı hatta küfretti ve üzüldü kimi zaman. Ve yine bir gün, arayıp bulunamayanların yokluğunda, içi geçti biraz ve daldı...........
Kendini bulduğu yer, istanbulun

[1] 2 3 4 >>