bir yerinde, tam kalabalığın ortasındaydı. İnsanlar akıp gidiyor, oysa o ne yapacağını bilmez halde sadece yürüyordu. Aklı ona oyun oynamıyorsa o şimdi, daha evvel konuşup anlaştıkları yere doğru gidiyor,aslında ayakları onu götürüyordu. Heyecanlıydı.Ürküyordu. Ama yürümeye devam ediyordu. Semt semt geçiyordu uçarcasına. Şimdi asıl mekandaydı işte. Tanımıyordu burayı. Daha önce de gelmemişti hiç. İnsanların arasında, tanıdık bir yüz aramaya başladığını farketti. Gözlerinin takılı kaldığı her şeyin, onu doğru yere götüreceğini düşünüyordu. Az daha yürüdü. İlerideki tahtalarının boyasında yazılardan bir harita oluşmuş,köhne ama sağlam duruşlu bankt'a usulca oturdu. Şimdi beklemeli ve gelecek olanı nasıl ağırlayacağını, aslında ona ne diyeceğini düşünmeliydi. Aklında, gereksiz yere tuttuğu, aşk dolu sözleri, sadece şiirlere saklayacaktı. Hani; durupta, seni seviyorum, canım, cicim diyemezdi ya!
Sonra; ilk olarak,iyi bir insan gibi görünmeliydi. Hoş! kendi olsa yeterliydi aslında. Gülümsedi pişkinlikle.
Eveeeet. Ne vardı ki. O iyi biriydi. En azından öyle olmaya çalışıyordu.
Açık olmalıydı. Ama aklına gelen herşeyi söylemese iyi olur diye düşündü. Ve yine gülümsedi. Mahçuptu bu kez gülüşü.........
Gerilerde kalanları hatırlamanın sırası değildi ama aklına gelmeden de edemiyor, sürekli, yaşadığı tatsız anılarla boğuşuyor, yeni bir kazada kurban olmamak için kendini sıkıyordu o an. sonra tekrar planlara döndü....
Birde elinde bir çiçek olsaydı dedi ve bir anda elinde çiçek kala kaldı. Hayaldi bu ya. Eksik olmayacaktı sihir. Sonra dedi, hani bir de daha uygun, daha rahat bir yerde otursak. Kaktı. Gözleriyle aradı mekanı. Buldu. Ve tekrar oturdu.......
Vakitte yaklaştı hani telaşıyla saate bakılan kısa bir anın ardından kaldığı yerden......
Üstünü başını kontrol etmeli, onu etkilemese de hiç olmassa az çok beğendirmeliydi kendini. Saçlarına eliyle bir tarak attı. Amaaaaan dedi. Ne olucak sanki.
Sonra....
Aklına geldi işte. Ona yaşadıklarını

<< 1 [2] 3 4 >>