anlatmayacaktı. Ona geçmiştekileri yaşatmayacaktı. Onu saklayacak, kimselere göstermeden yaşatacakti içinde. Her gün bekleyecekti onunla kalacağı baş başa anları. Her gün özleyecek ve her gün isteyecekti dudaklarındaki gülümseyişi.
Bir of cekti derinden.... ve sonra kaldığı yerden.....
En çok ne istersin sorulması gereken bir soruydu. Bunu bilmeli onu yapmak için ne gerekirse yapmalıydı belki. Umarım imkansız değildir dedi aklından gecen dilek. Ne hoş olurdu ama onu gerçekleştirmek. Saçlarına takılacaktı aklı. Bu kesindi. O saçları severdi. Dokunmak isterdi. Ama bunu yapamazdı tabi. Dokunmasada bakardı kaçamak bakışlarla. Ve rüzgar esmeli, o saçları uçurup; yüzüne sürmeliydi elbet. Ki bu şekilde kokusunu duyabilirdi hiç olmassa. Ellerinide merak etti birden. Dokunmakda içinden. Bak korku yine vardı. Uzanmak bile ona bir belaydı. Olsun dedi yaaaaa. Ne olucaktı sanki dokununca.
Salladı başını. Ufku gezdi gözleri. Aradı biraz rüzgarın yönünü. İşte şu tarafa oturmalı ve saçlarının uçuşunu burdan izlemeliydi. Hemen az ilerideki ağacın küflenmiş kabuklarına yaslanmış iki kişinin sevgi duruşuna baktı biraz. Uzak kalmış iki sevdalının bakışlarına sahiptiler. Yılların hasreti vardı gözlerinde. Onlara gıpta etti. Ama sevindi de. Sevinmeliydi de. Birazdan gelecekti ya sevda yolunun ilk adımı. Birazdan, vermese de elini, duyacaktıya sesini. Beklemek sıkmıyordu. Acı veriyordu biraz. Telaşlandırıyordu. Zaten ürkekti. Zaten titriyordu içi. Şimdi üstüne eklenen
dakikalarla, hepten çekilmez oluyordu zaman.
Ne o; yoksa! diye. telaşlı bir havayla doğruldu. Yoksa bu gelen omuydu? ..
Karşı kaldırımın kıyısından aşağı inip, onun olduğu yöne doğru ilerleyen adımların sahibinin yüzünde telaş, merakından çok daha baskın bir ürkeklik ve gittikce kısalan adımlarıyla onu rahatlatan korkuyu sezdi. Anlaşılan o da benden farksız diye içgeçirip rahatlamıştı bir an.
Sonra o ilk söz duyuldu.
-Merhaba
Ondandı bu ses. ve cevabıda bir o kadar kısa
-Merhaba....
Kalktı

<< 1 2 [3] 4 >>