BİR NEDENİ YOK...

Dudaklarim gerisin geriye çekildi; agdali bir
sivinin agir agir örttügü, korkunun biçim kazanip ayaga
kalktigi ve ‘hey bana bir seyler söylemenin vakti geldi’
dedigi zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadim.
Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez
kildigini, hangi duygularin insani hayata kazandirdigini,
basite indirgenmis hüzünlerin geceleri dinlenmeye müsait
sarkilarla sahlandigini anlatamadim. Evet, bilmiyordum.
Bilmiyordum,
kelimelerden arinmis bir cümle kurar gibi
sevismeyi. Sevisirken sözlük kullaniyordum hala. Ama, seni
seviyordum. Ve sevdigimi, sevgimi anlatma telasiyla hata
üstüne hata yapiyordum sana. Sana yaklasamiyordum.
Yasaklanmistin adeta. Çignemeye çalistigim yasak olsan da,
uzak dursan da, o korkunç seklini korusan da, farketmiyordu
hiçbir sey. Küçük bir ates. Küçücük bir atestin sen.
Sönmekten ürken bir ates. Bir su damlasiyla bütün
Bir su damlasiyla bütün görkemini
kaybedebilecek bir ates. Askin mecali kalmamisti. Sessizce
sokuldum yanina. Aciyla irkildin. Gülümsedim. Gülümsememe
anlam veremedin elbette. Kimdi bu? Ne istiyordu?
Tanimadigin biri. Hatiralarini darmadagin etmeyi planlamis
bir yabanci. Fuzuli bir beden, karsindaki. Usulca uzandim,
Bir nedeni yok. Yalnizca öptüm.
Kimi geceler penceremden uzayi seyrederim. Uzayin adini ben
koymadim. Uzayin adini yildizlar, gezegenler kendi
aralarinda kararlastirmislar. Rahatlatir beni o. Bütün
yagmurlar, uzayin derinliklerinden gelip yagar diye
düsünürüm. Yagmurlar baska galaksilerden gelip yagar.
Romantizme uyum saglamak için de degil. Öyle. Isin gerçegi
budur. Yagmurlar, bu dünyaya ait sanma. Bembeyaz bir
yalnizligin olmali senin de. Lekesiz bir yalnizlik.
Lekelenmeye müsait bir yalnizlik.
Tedirginligini buna bagliyorum seni seyrederken. Pismansin.
Pismansin kapip koyveremedigin için sanki. Elinde olsa,
avaz avaz bagiracaksin sokaklarda. ‘Neyim ben? ! ’ diye
haykiracaksin. Olmuyor

[1] 2 3 ... 7 >>