KEŞKE YÜRÜYEBİLSEYDİM...

Ben 5-6 yaşlarındayken trafik kazası geçirdim ve yürüyemiyorum.Olay şöyle oldu:
"Annem bana ekmek almam için markete gitmemi söyledi.Bir akrabamızın kızı (kısacası kuzenim diyeyim) "bende gelecem" diye tutturdu.Onu da götürmek zorunda kaldım.Yolun ortasındayken kuzenim birden bire karşıya geçmek istedi.Ben de ona bişey olmasın diye onu ittim.Tam o sırada karşıdan gelen araba bana çarptı.Marketçi hemen beni kucağına aldı.Tabi bana çarpan araba çoktan kaçmıştı.Kaza sonrası beyin kanaması geçirdim ve yürüyemez duruma geldim.Bunları hayal meyal hatırlıyorum.
Okul hayatıma başlamıştım.Hayatın zorluklarının yeni başladığını farkettim.Sınıf arkadaşlarımı ve öğretmenlerimi çok sevmiştim.Hepsi çok iyi ve çok anlayışlı insanlardı.Tenefüslerde dışarı çıktığımda diğer sınıftaki çocuklar bana sakat diyip alay ediyorlardı.Bu yüzden "SAKAT" kelimesini kullanmayı hiç sevmiyorum.Onlar öyle dediklerinde hiç bir şey diyemiyordum ve çok utanıyordum.Bazıları da tekerlekli sandalyemin arkasında gizlice itiyorlardı.Yaşıtlarımdan benimle alay etmeyen sadece sınıf arkadaşlarımdı.
Okul gezileri olunca bazen beni götüremiyorlardı. Bu beni mahfediyordu.Ama şimdiki hocam ne olursa olsun beni götürüyor.Servise bindirdikleri zaman kucaklarına alışları beni çok üzüyor,çok da utanıyorum.Ama elimden hiç birşey gelmiyor.Yoldan geçerken de insanların bana bakması çok zoruma gidiyordu..Ama zamanla insanların bana bakmalarına,alay etmelerine,küçük çocukların sakat demelerine hepsine alıştım.Artık hiç birine aldırmıyorum.Ailem iyileşip yürümem için ellerinden gelen herşeyi yapıyorlar.Bazen arkadaşlarıma bakıyorum "ne güzel yürüyorlar kimseye muhtaç değiller" diyorum içimden.Özeniyorum ama yapamıyorum,yürüyemiyorum.Küçükken yani trafik kazasından sonra bazen rüyamda bisiklet sürdüğümü görürdüm.Çok hoşuma giderdi.Uyandığımda rüya olduğunu anlayınca çok kötü olurdum,kendimi adeta işe yaramaz bir insan gibi hissederdim.Şuan ki duygularımı sizlere tam olarak

[1] 2 >>