sürekli yaptığı telefon görüşmesini düşüüyor acaba yanlış mıduydum diye tekrar tekrar o anı canlandırıyordum. kendimi çok suçlu hissediyor ondan şüphelendiğim için kendimden utanıyorum. çünkü o hep doğru söylerdi yalan nedir bilmezdi.
ama bu bir yalandı ve çok mutlu olduğum bi gün öğrendim gerçeği..
uzun bi ayrıktan sonra yanıma gelmişti yine çok özlemiştim onu gün boyu başım göğsünde onun kollarında geçmişti.
çok özlemiştim onu oda beni bu mecburi ayrılık bizi dahada birbirimize bağlamıştı. gün boyu sohbet ettik televizyon izledik bana aldığı oyuncak hediye o günü hatırası o gün oyuncağımıza isimde koymuştuk ismi DÜDÜK. ayrılma vakti gelmişti artık evime gitmem gerekiyordu. sana gitmeden önce birşey söylemek istiyorum dedi. ne zamandır bunu düşünüyormuş nasıl bi tepki vereceğimi bilmediği için ve beni kaybetmekten korktuğu için söyleyememiş. ama o gün çok kararlıydı ve herşeyi anlattı...
bende önceki sevgilisi.. aslında hala sevgilisiydi yani kız böyle biliyordu. kız sınava hazırlanıyodu ve benim düşünceli sevgilim ondan sınavı kötü geçmesin diye ayrılmıyordu. ama onu sevmyordu. beni seviyordu. bunu bana nasıl söyleğini bile hatırlamıyorum.. o an ne yapacağımı bilemedim.. sadece güldüm bu onu o kadar utandırdı ki yerin dibine geçmişti sanki.. ya ben gülüyordum ama gözlerimden gelen yaşları sevgilim silmeseydi anlamayacaktım ile ağladığımı.. nasıl olurdu böyle birşey ne gidebiliyor ne ona kızabiliyor ne de tokat atabiliyordum.. sadece gülüyordum delirmek bu olsa gerek işte.. şimdi bunları o kadar sakin anlatıyorumki sanki bunları yaşayan ben değilim..
sonra ona sıkıca sarıldım bana gülme diyordu. oysa ben ağlıyordum için için.. sıkıca sarıldım ona o hala konuşuyordu. özür diliyordu.. bense onu bırakıp arkamı dönüp gidemiyordum.. içten içe o kadar çok konuştumki aslında ama bu konuşmaları o asla duymadı..
çek git kızım diyorum olmaz diyor bi yanım onu çok seviyorumm. görmüyo musun o da seni çok seviyor sevmese ağlar mı böyle beni kaybedeceğini bile

<< 1 2 [3] 4 5 >>