televizyonu. Hıçkırıklarımı tutamadım. Artık hayatta olmak istemiyordum Artık ne onla nede onsuz olmazdı. Bileklerimi kestim ve intihar ettim. Beni kimin hastenye götürdüğünü, ne zaman götürdüklerini hiç bilmiyorum. uyandığımda baiımda Özgür vardı. Onu görünce tekrar kapadım gözümü ve sadece etrafı dinledim. Acaba oda burdamıydı. onun ilgisini çekmek için yapmamıştım bunu. Gerçekten çok kötüydüm. Dinledim sesleri ama yoktu.
Gözlerimi açtım. Başımdaydı. Yanında da karısı vardı. Evlenmişti. Karısı elini tutmuştu. Onları öyle görünce dayanamadım ve sinir krizi gerçrdim. Bağırdım avazım çıkana kadar defolun diye. Hiç kimseyi görmek istemediğimi söylemidim. Yalnız kalıp düşünmeye ihtiyacım vardı.
Ne yazık ki geldi o gün. Saçım yapıldı. Cehenneme gitmeme sadece bir kaç saat kalmıştı. Kuaförden çıktık. Nikah salonuna varmıştık. Ben kendmi hissetmiyordum. Kim ne yapıyor hiç farkında değildim. Nikah memura bana Genelde herkesin çok sevdiği ama benim nefret ettiğim soru soruldu. Biraz bekledim. O anda Emre girdi içeriye. Durun dedi. Naz yapma nolur. Ben bir hata yaptım sen yapma dedi. Herkes şaşırmıştı. Benim gözümden yaşlar süzülmeye başladı. Oda ağlıyordu. İkimiz içinde çok zordu. Ama artık çok geçti. Artık onunla olmazdı. Onu ne kadar sevsemde bu hikaye artık Emre'yle benim hikayemden çok Özgür'le benim hikayeme dönmüştü. Mutlu sonla bitmesi gerekiyordu. Bunun içinde benim Özgür'le evlenmem gerkiyordu. Son kez Emre'nin gözlerine baktım. bir kaç saniye sürdü ve soruya yanıtım "Evet!" oldu. O anda emre Dizlerinin üstüne çöktü. Artık herşey bitmişti Bizim için bir umut yoktu. bu aşk burada bitti der gibi baktım gözlerine. Özgür ise sevinçliydi.
Aradan yıllar geçti. Özgür ve benim Torunlarımız bile olmuştu. Mutluydum ama içimdeki yara derindi. Asla unutamadım ve unutamayacaktım onu. Bizim hikayemiz o kadar güzeldi ki. Sanki film gibi. Hiç kimsenin yaşayamayacağı kadar büyük ve güzeldi. Çocuklarıma aşk hikayemi masal olarak anlatıyordum. Özgür'le bir çok kez bu

<< 1 2 3 [4] 5 >>