görmediyim menzereydi. Süretle pillekeni çıxdıq. Bacım ciddi nezaret altında idi. “Sizi onun yanında aparacağam”, -deye tibb bacısı bize yaxınlaşdı ve anama teselli verdi: “Huşu indi-indi özüne gelir.”
Bir neferden artıq adamın girmesi qadağan idi.
Bax budur, ciddi nezaret otağının qapısının penceresinden, hekimlerin arasından bacımın mene baxan gözlerini göre bildim. Anam yanında durmuşdu. İlk deqiqeden sonra göz yaşlarını gizleyen anam otaqdan çıxdı. Çox danışmamaq şerti ile yanına girmeyime icaze verdi: “İki deqiqe sene bes eder!”
Daxil oldum:
-“Bacım necesen?”
Elimi sıxdıqdan sonra cavab verdi:
-“”Elhemdulilleh, indi yaxşıyam.”
Elhemdulilleh. Amma elleri buz kimiydi. Yanında oturmaq isteyende, bilmeden ayağına toxundum, ayağını çekdi.
-“Bağışla, seni narahat etdimmi?” – soruşdum.
-“Elbette yox. Sadece Allahu tealenin bu sözünü xatırladım: ”Qıçı-qıçına dolaşacağı zaman, aparılacağı yer Rebbinin hüzuru olacaqdır ! (Qiyame suresi, 29-30)” Menim üçün dua et, qardaşım. Belke yaxında Axiret günlerinin birincisine salam deyeceyem. Yolum uzun, tedarüküm ise azdır.”

Dediklerini eşitdikden sonra gözlerimden damla-damla yaş axmağa başladı. Ağladım.
Ve bu sözler bacımdan eşitdiyim son sözler oldu. O artıq danışmırdı.

Men ise harada olduğumu artıq unutmuşdum. Hönkürtü ile ağlayırdım. Atam menim üçün daha çox narahat olurdu. Bu cür ağlamağıma ve otağıma çekilmeyime öyreşmemişdiler.
O hezin gün... Günün batması ile evimizde uzun bir sessizlik hökm sürdü. Qohumlar geldi. Söhbetler. Gelib-gedenin sesi bir-birine qarışırdı. Menimse bildiyim tek bir şey var idi: “Bacım artıq vefat etmişdi”.

Kim geldi, neler dedi, artıq ayırd ede bilmirdim. Allahım, haradayam, neler baş verir?

Ağlamaqdan yorulmuşdum. Bacımın kederlenmiş halını düşünüb, ölüm baresinde söylediklerini xatırladım: “Ve qıçın-qıçına dolaşacağı zaman” ve heqiqeti anladım ki, “o gün aparılacağın yer Rebbinin hüzuru olacaqdır !”

O geceden etibaren bacımın namaz qıldığı yere

<< 1 2 [3] 4 >>