Bezi sebebler vardır. Niye olduğunu anlaya bilmezsen. Bir insan vardır. Onu çox seversen. Onunla yaşayar, onunla ölmek isteyersen. Özüve aid bir saniyen bele olmaz. Çünki senin özüne aid etdiyin saniyen bele “O”dur. “O” hakim olar bütün menliyine. “O” hökm eder sene.
Çox xoşbextsen. Geleceye ümidle baxarsan. Xeyallar qurarsan. Göy üzüne baxdığın zaman her bir ulduzda bele onu görersen. Sabah oyandığında “O” doğular bütün dünyana...Onunla her sabahın yeni bir dünya sanki. “O” sudur, “O” yemekdir, “O” işdir, “O” heyatdır senin üçün. “O” her şeydir. Amma “O” bunların ferqine varırmı?
Bütün bu yaşananlar bir heqiqetdirmi yoxsa xeyaldan hetta yalandan o terefe gedermi? Çünki “O” bir gün “Görüşmeyek artıq” deyer .”Meni birde axtrama” deyer. O bunu deyer amma bunun senin üçün mümkünsüz olduğunu bilermi? Bilermi ki “O” heyatdır ve “O” yoxsa heyatda yoxdur. Sadece görüşmeyek deyer ve “Sebebini soruşma” deyer. Sen susarsan amma içinde ucsuz bucaqsız bir boşluq qışqırar. ”NİYE?” Sebebini bilmeden susarsan ve sen bu boşluqla yaşayarsan. Ya sebebini tapıb bu boşluğu doldurarsan, yada o boşluqda itib gedersen. Sonra beyninden her cür fikirler keçer “Sevgisi yalanmış”, “sevseydi bele demezdi”, “seven insan görüşmeyek demez” deye onu günahlandırarsan. Sonda ne etsende “O”, heyat adlandırdığın “O” yoxdur artıq. Sebebsiz bir boşluqla davam edersen “O”nsuz heyatına. Amma günün birinde anlıyarsanki sevgi çox şeydi amma her şey demek deyil. Heyat insanı ele bir yerinden vurarki ayaqda qalmağa çalışsan bele buna gücün yetmez ve heyat insanı ele bir anda sevindirerki ayaqda qalmağa gücün yetmediyi bir anda bir sebeb çıxarar qarşına. O an anlıyarsan sevginin her şey demek olmadığını.