Gözlerimi yumanda onu görürem, açanda ise yalnız sesini eşidirem. Heç vaxt, heç yerde, heç kimin başına gelmeyen hadise menim başıma gelib.

Ayaq seslerini eşidirem, şapşapları taxta döşemeye toxunur, ütü taxtası cırıldayır, metbexde qab-qaşıq sesleri gelir.

Gözümü yumanda bütün görüntüler yerine qayıdır, daha doğrusu seslerle görüntüler birleşir, esl heyatda nece olursa ele olur, ancaq bir mesele var ki, bu zaman men gözüyumulu oluram, esl heyatda olmayan özellik yalnız budur.

Men öz seçimimi etmeliyem, onunla ya gözüaçıq, ya da gözüyumulu yaşamalıyam. Her ikisini defelerle yoxlamışam, daha doğrusu, gündüz çağlarında mecburen gözlerim açıq olur, bele olanda yalnız onun sesini eşide bilirem. Eger lazım olsa, meselen dese ki, “bax gör saçımın rengi xoşuna gelir?” – o zaman men gözlerimi yumuram ve onun saçlarına baxıram.

Bu cür heyata, ne qeder yorucu olsa da, artıq her ikimiz öyreşmişik. İller keçdikce başımıza gelmiş bu belada gözellikler tapmışıq, taleye boyun eyib belece yaşamağa davam etmişik.

Her nece olsa da, bu, sevgilimin heç olmamasından daha yaxşıdır. Bu bedbextlik deyil, sadece olaraq heyatın ferqli bir üzüdür. Alışandan sonra o qeder de çetinliyi qalmır.

Dediyim kimi, bu cür yaşamanın da öz gözellikleri var. Meselen, onu qucaqlayarken ve öperken sanki boşluğu qucaqlayır kimi oluram, ancaq bir an sonra beynim dumanlanır, gözlerim öz-özüne yumulur, belece her şey qaydasına düşür, yeni onu görmeye başlayıram.

Mene ele gelir ki, bu cür heyat daha romantikdir. Biz adeten işıqları söndürüb yatağa uzanandan sonra söhbet etmeye başlayırıq, derdleşirik. Bu zaman men gözü açıq halda sanki onu görürem, qeribe hissler yaşayıram, ele bil birlikde yaşadığımız ilk illere qayıdıram.

Sevişerken gözlerimi gah yumub gah da açdıqca, başqa insanların yaşaya bilmeyeceyi qeyri-adi hissler yaşayıram.

Bezen de gözegörünmez bir varlıqla yaşadığımı düşünürem. Ancaq bu onun günahı deyil. Çünki onun başqaları ile bele bir problemi olmur. Her kes onu

[1] 2 3 4 >>