görür. Ferqli olan tekce menem, onu yalnız gözüyumulu görürem. Hem de o, bu dünyada gözüyumulu gördüyüm yegane varlıqdır.

Tersliye bax, en çox sevdiyin, sene en yaxın olan insanla aranda bele bir perde yarana. Belke de sevginin çoxluğundan bele olub, daha doğrusu men onu ilahe sanmışam ve belelikle gözegörünmez kainat güclerinin qezebine gelmişem.

Yalan demirem, nese bir pis iş tutub, nese bir murdarçılıq edib bu merezden qurtulmaq haqqında düşünmüşem.

Meselen ona xeyanet etmek haqqında planlar qurmuşam. Belelikle ona beslediyim hissleri ilahi mertebeden bir az aşağı getirmenin faydalı olacağına inanmışam. Sevdiyin insanı gerek qederinde sevesen, çox sevmenin bu cür fesadları ola biler...

Evveller başqa insanların yanında biz bu sirrimizi çetinlikle ört-basdır edirdik. Başa düşürsüz de, qohum ve ya dostlarla bir meclisde oturduğumuz halda axı sürekli gözlerimi yuma bilmezdim.

Bele meclislerde sevgilimi qurban vermeli olurdum, mecbur qalıb gözlerimi açıq tuturdum. Bu üzden sevgilimle şertleşmişdik, yerini deyişdirende mütleq sesli olaraq bunu mene bildirmeli idi. Öskürmeli, elini şappıldatmalı, ya da yerine göre bir mahnı züm-züme etmeli idi, belelikle men onun o anda harada olduğunu bilmeliydim.

Esline qalanda, her ikimiz bu cür dost meclislerinden qaçmağa çalışırdıq, çünki bu meclisler emelli başlı diskomfort yaradırdı, hamıyla deyib, gülüb zarafat edirdim, ancaq onların arasında gülerken görmek istediyim birce nefer vardı, men de onu göre bilmirdim.

Buna çox üzülürdüm, bezen gülüşüm ağzımdaca donub qalırdı. Zaman keçdikce qonaqlıqların sayını azaltmışıq, indi demek olar ki, heç kimle görüşmürük, kimseni qonaq çağırmır, devet olunduğumuz yerlerden ise bir behane ile boyun qaçırırıq.

Ancaq, menim bu “xesteliyim” evin içinde de bezi narahatçılıqlar töredir. Meselen, birlikde televizora baxa bilmirik.

Gözüaçıq olanda onu, yumulu olanda ise seyr etdiyimiz proqramı göre bilmirem. Tek-tenha film seyr eder kimi oluram, halbuki men birlikde

<< 1 [2] 3 4 >>