seyretmenin zövqünü yaşamaq isteyirem.

Çıxış yolunu işıqları söndürmekde görürem, guya o var, ancaq sadece otaq qaranlıq olduğuna göre onu göre bilmirem. Üstelik bir elini elimde tutaraq seyr edenden sonra her şey yoluna düşür.

İller keçdikce ferqli bir heyatın içine girmişik ve bunlar hamısı menim üzümden olub. Men öz xasiyyetime göre onu haldan-hala salmışam.

O daim mene uyğunlaşmaq mecburiyyetindedir, sürekli olaraq heyatını deyişdirir. Bir gün onun yorulacağından, normal heyata qayıtmaq isteyeceyinden qorxuram. Menim gözübağlıca oyunlarıma ne qeder dözecek. Ne zamana qeder onun üz ifadesini görmeyimden ötrü gözlerimi yumub-açmağımı gözleyecek?

Sessiz sevinmek, sevdiyi insanla qaş-göz hereketleriyle danışmaq onun da haqqıdır. Axı sevgi hem de gün işığında yaşanmaq üçündür.

Onu itirmek qorxum güclenir, güclendikce de özüyle çoxlu xoşagelmez hissler getirir. Yeqin ki, bilirsiz, qorxu hissinin olduğu yerde mütleq yalan mikrobları çoxalmağa başlayır. Men sevgilimi aldatmağa başlayıram. Çünki görerek sevişmek istediyim bir qadına ehtiyacım var.

Gözüyumulu sevişmek xeyalındakı biriyle sevişmeye benzeyir, xeyanete yol açır deye düşünürem. Ne üçün, ne sebebe men dodaqlarını öpdüyüm qadını xeyalımda canlandırmalıydım. Doğrusu bu mene ar gelir. Onu aldatmaq bundan daha dürüstce bir hereket olar.

Bunun başqa adı yoxdur – sevgilimle yaşamaq mehbesde yaşamaq kimidir. Kaş bilesiniz, her zaman ayıq yaşamaq nece zülmdür, hisslerinin coşduğu anda; sevinende, bir şeye heyret edende ya da xoş xeber alanda özünü unudub gözlerini açırsan ve bu zaman acı bir xencer zerbesi yeyirsen – o sevinci, heyreti, o xoş xeberi bölüşmek istedin sevgili insan bir anda yoxa çıxır ve sen ayıq yaşamanın qazamatına düşürsen.

Menim heyatımda hisse qapılmaq yoxdur. O insanla ki, men hisse qapılaraq yaşamalıyam, bax o insana qarşı bu tebii, adiden-adi imkanlar yasaq edilib... Özüm üçün bir heqiqeti keşf etmişem: xoşbextlik bir-birine zidd olan iki halın – ayıqlıqla hisse

<< 1 2 [3] 4 >>