qapılmanın vehdetindedir, bunun eksi ola bilmez.

Bir an önce bu mehbesden qurtulmaq isteyirem. Artıq burama gelib. Onu öldürmek haqqında da düşünmürem deye bilmerem.

Bilirsiz ki, insan beyni bağımsız çalışır, sen istesen de istemesen de o bütün variantları süzgecden keçirir. Düşünürem... Onu nece yoxa çıxartmaq haqqında düşünürem. Çünki özüm artıq yoxa çıxmağa başlayıram. Söze baxın: “yoxa çıxmaq!” – menim bu gözüyumulu heyatıma nece de uyğundur...

Qedim zamanlarda Yox adlı qarabasanlar olub. Doğub-töremezmişler, yalnız insanların hesabına sayları artarmış.

Yoxlar gelib insanları apararmış, onları özlerine qarışdırar, Yox edermişler. İnsanlar Yoxlaşarmış, Yox olarmış... Yox olmanın astanasında besiretim açılıb, qedim esatirleri su kimi oxuya bilirem. Yox adlı varlıqlar indi bizim evimizde yuva salıblar...

Sevgilim Yox olub artıq. Men onun yalnız sesini eşidirem. Bele şey ola bilermi?

Bir gün qorxduğum felaket baş verdi. Seher yemeyine oturub çayımı ovuclarım arasına almışam.

Yuxudan kal durduğuma göre beynim hele açılmayıb. Sevgilim masaya yağ-pendir qoyur, özü üçün zümzüme edir, bir ara cingiltili sesle gülür. Onun neye güldüyünü anlamaq üçün gözlerimi yumub üzüne baxıram. Dehşete gelirem. Bu hadisenin ne üçün indi baş verdiyini anlaya bilmirem... Artıq gözümü yumanda da onu göre bilmirem. Sevgilim yox olub.

Yoxlar sevgilimi aparıb... Bundan sonra yalnız onun sesiyle yaşayacağam. Başımı qucaqlayıb hönkür-hönkür ağlayıram.

<< 1 2 3 [4]