Gözleri görmeyen, anadangelme kor olan bir genc, ana haqqında hisslerini bele ifade edir:
“Eşitdim ki, dünya gözeldir.
Gündüzleri nura qerq eden güneş, geceleri
...aydınlığa bürüyen ay ve ulduzlar, mavi denizler,
yaşıl meşeler, uca dağlar,
baharda açan rengbereng güller, ceh-ceh vuran quşlar...
Güneşin doğuşu da, batışı dünyaya başqa bir gözellik bexş edir.
Ancaq men bu gözelliklerin heç birini görmedim.
Hemişe öz qaranlıq dünyamda yaşadım. Peşman deyilem.
Heç şikayetim de yoxdur.
Ancaq üreyimi yandıran bir şey var: Anam..
Kaş, birce defe de olsa, onu doya-doya göre bileydim.
Kaş, birce defe de olsa,
ona doya-doya baxa bileydim...Sehirli elleri ile
saçlarımı oxşayan, beşiyimi yelleyib
laylalar oxuyan, menim üçün gülüb,
menim üçün ağlayan anamı?
birce defe görmeyi ne qeder çox isterdim“..
- Dayanmıyın mence,ele bu saat öpüşünüzü eksik elemiyin ondan..AnA !
Yazan elleriniz var olsun.anama qurban olardim,kaw ki,yawardi.
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç