O gün onun üçün tam bir qiyamet günüydü. Heyatındakı en qiymetli varlığı onu terk etmişdi sebebsiz yere. Sebeb olmuşdu bu tam her şeyde nizama girmişdi deyerken. Ele bu zamanda en qiymetli varlığı getmişdi Ehmedin. Allaha yalvarışları fayda etmemiş kimiydi. Yaradan göz yaşına baxmayıb elinden Bahriye Xanımı yeni anasını.Atası ağrıya döze bilmemiş,özünü yerlerden yere divarlardan divara vurmuşdu amma Fikri bey de oğlu kimi en sonunda sessiz bir künce çekilib divarlara haykırmıştı yegane sevgilisinin adını.

O qeder il keçmesine baxmayaraq bir damcı da sönmemişdi eşqi sevgilisine qarşı. O hazırladığı qehveyle geldiyinde,beyine uzatdığında pambıq kimi narın elleriyle qehveni çöhresindeki bir gülümsemekle bütün dünya gülerdi. Oğlu Ehmede hirslendiyinde bir baxışı yeter.O bir baxış bütün dünyanı doya bulardi zenn edersen ki qiyamet qopmuşdu amma oğlunun sehvini anlayıb o sehvi düzeltmesiyle bütün dünyanı bir şen qehqehesiyle süd ağ bedeniyle özüne aşiq ederdi. O anda qara qaşı,qara gözü dünyalara evez idi. Eri Fikri bey de boylu poslu endamlı yaraşıqlı bir adam idi.

Ağlına ilk tanış olduqları gün geldi Fikri bey in.Mağazadan çıxarken çarpışmıştı onunla,o almalar düşerken yere yanaqlarıyla ayıra bilmemişdi almaları. Süd ağı bedeninin üstüne geydiyi qırmızı entari ona ne gözel yaraşmışdı. Amma birden günümüze döndü- qaranlıq, solğun bir sesle.

Evin xidmetçisi Emine'nin sesi idi bu. Onu bir qış günü kiçik qızıyla küçede köhne bir edyal altında qarşısında yanan sönük odla istileşmeye çalışarken tapmışdı. Deniz Xanım vicdanına meğlub düşüb almışdı onu evine basmışdı bağrına amma her vaxt soyuq biri olan Fikri bey ilk başlarda güvenmemişdi onlara. Deniz Xanım ne dedise Emine ve kiçik qızı Aişe yeisinmemıştı onun üreyi . Zaman keçdikce alışmışdı amma. Kiçik, kömür gözeli Ayşenin küçede oynamağını terastan izleyib her baxdığında üreyi ısınmıştı ona. Emine'nin her Behriye Xanıma canından qoparcasına xanımım dediyinde isinmiştı üreyi onlara. Emine kiçik yumru üzlü dillere

[1] 2 3 ... 6 >>