"Zamanla anlıyor insan: 3-4 güne sıkışmış bir tatilden öte bir şey bayram... Hayata rastgele serpiştirilmiş ilahi ikramlar, kıymet bilen kullara her daim bayram yaşatır.

Nefes almak bayramdır mesela; günün birinde soluksuz kalınca anlar insan... Görmenin nasıl bir bayram olduğunu, karanlık öğretir; sevmeninkini, yalnızlık...

Sızlamayan her organ, hele de burun direği, bayramdır!

Bayramdır; elden ayaktan düşmemek, zihinden önce bedeni kaybetmemek, kurda kuşa yem olmayıp 'çok şükür bugünü de gördük' diyebilmek...

Sevdiklerinle geçen her gün, bayramdır.

Küs iken barışmak, ayrı iken kavuşmak, suskun iken konuşmak, bayramdır.

Bir kitabı bitirmek, bir binayı bitirmek, bir okulu bitirmek, kâbuslu bir rüyayı, kodeste ağır cezayı bitirmek, bayramdır.

Yoğun bakımda sancılı geceyi, ya da kangren olmuş bir ilişkiyi bitirmek de öyle...

Vuslat da bayramdır öte yandan.

Endişe içinde beklediğinden mektup almak, telefonda ansızın onun sesini duymak, deli gibi burnunda tütenin boynuna sarılmak bayramdır.

En acıktığın anda dumanı tüten bir somunun köşesini bölmek, korktuğunda güvendiğine sarılabilmek, dara düştüğünde dost kapısını çalabilmek, bayramdır.

Bir sürpriz paketinden çıkan hediye, tatlı bir şekerlemede üstüne serilen battaniye, saçlarını müşfik bir sevgiyle okşayan anne, bayramdır.

'Ona güvenmiştim, yanılmamışım!' sözü bayramdır.

Hiç aldatmamış, aldanmamış olmak, bayram...

Yeni bir sözcük öğrenmek, bir tünelin sonuna gelmek, müzmin bir işin kapısını çarpıp uzun bir yola çıkıvermek bayramdır.

Yeni eve asılan basma perdeler, alın teriyle kazanılmış ilk rızkın konduğu çerçeveler, yüklü bir borcun son taksiti ödenirken sıkılan eller, bayramdır.

Evde yalnızlığı noktalayan insan nefesi, akşam kapıda karşılayan yavuklu busesi, sevdalı bir elin tende gezmesi, nice adağın ardından çınlayan çocuk sesi, bayramdır.

Güne gülümseyerek başlamak, bayramdır.

'İyi ki yanımdasın', bayram; 'her şeyi sana borçluyum',

[1] 2 >>