Wam yemeyinden sonra yoldawìm bir qeder esebi halda dedi: Gelib sevimli qìzìna xörek yedirtsen ne olar? Bir söz demeden ona yaxìnlawìb xahiwle dedim: Qìzìm ne olar mene xatir xörekden bir nece qawìqda ye. Qìzìm gülümseyib dedi: Yaxwì, atacan, yeyerem, bir nece qawìq yox, hamìsìnì yeyerem, amma.. Bir qeder sükut etdi. Sonra özünde cüret tapìb sözüne davam etdi: Atacan eger xöreyimin hamìsìnì yesem, menim bir isteyimi yerine yetirersen? Söz vermirem, qìzìm, calìwaram her ne istesen yerine yetirem. Amma özüme gelib dedim: Qìzìm, birden menden komputer, ya da buna oxwar bahalì weyler isteyersen, axì özün bilirsen atanìn buna imkanì catmaz. Derhal cavab verdi: Yox atacan, men hec bir qiymetli ewya istemirem. Bunu deyib könülsüz de olsa son tikesini uddu. Hamì sakit dayanìb onun ne xahiw edeceyini gözleyirdi. Nehayet dillendi. Atacan, ele bu gün saclarìmì qìrxdìrmaq isteyirem. Heyretden hamì donub yerinde qalmìwdì. Onun xahiwi yalnìz bundan ibaret oldu. Anamla heyat yoldawìm onun bu sözlerini ewider-ewitmez hay-küy salmaqa bawladìlar: Sen ne danìwìrsan, bizim ailemizde kecel qìz?! Bu mümkün deyil! Qìzìmìn elini elime alìb dedim: Gözel qìzìm, ne ücün bizden bawqa bir wey istemirsen? Axì seni o veziyyetde görmek bizim ücün cox aqìrdì. Onu fikirinden yayìndìrmaq isteyirdim, amma üzünü mene tutub dedi: Atacan, indi görürsen o südlü sìyìqì yemek menim ücün ne qeder cetindir? Bunun ardìnca özünü saxlaya bilmeyib aqladì, elinin arxasì ile göz yawlarìnì sile-sile bunlarì deye bildi: Siz mene söz verdiniz, amma..