Bir balıqçı ailesi ile deniz sahilinde yaşayırdı. Bir gün o dostları ile denize balıq ovuna çıxır. Bir neçe gün keçir, onlar açıq denizde azırlar. Hansı yola istiqamet alırlarsa yene de sahile yol tapa bilmirler. Balıqçılar ne edeceklerini bilmirdiler. Belece 1 gece denizde gecelemeli olurlar. Artıq yemeye de bir şeyleri qalmamışdı. Ele bu vaxt balıqçının evinde aniden yanğın bağlayır. Balıqçının biçare arvadı uşaqları sinesine sıxıb haray salır. Qadın qışqıra – qışqıra bu sözleri deyir: - “Ay Allah! Axı men ailemin, evimin-eşiyimin, salamat olmasını her gün Senden isteyirdim, Sene dua edirdim. Men artıq nece Sene ümid ede bilerem, arxayın ola bilerem?”. Belece qadın Allaha üsyan edir ve artıq dua etmemeyi qerara alır. Tebii ki, qadının olanlardan xeberi olmur.
Balıqçının evi yananda alovu çox yükseklere qalxır. Gemidekiler alovu görüb qayığı yanğın olan terefe sürürler. Bir azdan onlar doğma sahillerine yetişirler. Balıqçılar doğmaları ile qucaqlaşıb sevinclerinden ne edeceklerini bilmirdiler. Ölümle üz – üze geldikleri anda bu yanğın onların heyatını xilas etmişdi. Amma balıqçı öz ailesini qem içinde görür. Arvadı her şeyi ona danışır. Balıqçı gülümseyerek deyir: - “Allah şükür et. Senin yanına sağ – salamat gelmeyimin sebebi evimizin yanması oldu. Biz bundan da yaxşı ev tike bilerik, amma meni heç kim dirilde bilmezdi. Allahım! Şükürler olsun olsun sene! Neyin xeyrimize, neyinse ziyanımıza olduğunu yalnız Sen bilirsen!”. Qadın bunları eşidecek etdiklerinden peşmançılıq hissi keçirir ve Allah qarşısında tövbe ederek evvelkinden daha çox dua ve şükür etmeye başlayır.
Ona göre müsübetde sebirli olmaq lazimdir,cünki qeybden xeberdar deyilsen.Bezen xeyirde wer werde de xeyir gizli olur.
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç