Günlerin biri derviw cölde ayaqsìz bir tülkü görür. Onun nece ov edib bawìnì saxladìqìnì düwünür ve Allahìn lütfüne heyran olur. Ele bu vaxt bir aslan ovladìqì heyvanì yeyib artìqìnì tülkünün qabaqìna atìr. Tülkü ovun qalanìnì yeyib doyur. Derviw gördüklerinden daha da heyretlenerek deyir: Bir tülkünün ruzisini ayaqìna getiren Allah ne ücün menim kimi wüurlu bir varlìqìn ruzisini ayaqìna getirmesin? O günden derviw elini aqdan-qaraya vurmayìb evinden bayìra cìxmìr. Derviw:Allah ruzinizi güman etmediyiniz yerden size vererik: ayesini esas getirerek ne bir iw görür, ne de qerar tutur. Günler kecir, ne gelen olur, ne geden. Derviw ise o qeder zeifleyir ki, bir deri, bir sümük qalìr. Bir gün ibadetle mewqul olan zaman qulaqìna bele bir ses gelir: Ey tenbel bende! Niye özünü ayaqsìz tülküye benzedib miskin-miskin oturursan? Qalx! Halal ruzinin ardìnca get ve bu iwde aslan kimi israrlì ol! Bawqasìnìn artìqìna göz dikmek yarawmaz sene. Sene yarawan yemeyin artìqì deyil, bawqasìna artìq saxlamaqdìr. Indi qalx ayaqa, aslan kimi hem özün ye, hem de bawqalarìnì yedirt.