Her kesin içinde sebirli bir toxum kimi öz qozasında gizlenen bir sevgi yatar.
Bezilerimiz bundan xeberdar bezilerimiz ise yox.
Bir gün bir güneş parlayar, bir yağış yağar ve toxumun çatlayıb çiçekler açdığını, ruhumuzun rengareng bir ağac kimi küleklerle reqs etdiyini görerik.
Bu sevgi çiçeyimizi var gücümüzle sevgi, hörmet, qayğı ile besleyib böyütmeye çalışarıq. Bir çiçeyin gözelliyi bele bize her şeyi gözel görmeyimize bes eder.

Sonra …

O küleklerle reqs eden çiçekler, bezen menasız kaprizlerle, sehv başa düşülmelerle, kobud reftar ve insan nefsinin daha çox isteyi ile insan ruhuna töküler ve bu defe ezabın toxumları olar sevginin çiçekleri.

Bu çiçekler böyüyüb, içimizi yandırıb qovurar. Heyecan, qorxu, qerarsızlıq, cesaret, ezab, qezeb, keder, merhemet, şiddet düşer bir anda dünyamıza.

Ayrılıq sanki bir zelzele kimi düşer bağçamıza.
Bir zamanlar sahib olduğumuz en saf hisslerle beslediyimiz sevgiye lenet eder, unutmağa çalışar, ağrını öldüre bilmek üçün sevgini de öldürmeye çalışarıq. Bezen bacarırıq bezen ise yox.
Ve "unutduqca bir şeyler eksiler içimizden". Ezabdan qurtulmaq üçün bezen eskilmeye bele razı olarıq.

Amma ...

Vaxt keçdikce, heyatın geniş bir bağça olduğunu, yalnız sevincin ya da yalnız ezabın çiçeklerini deyil, qaçınılmaz olaraq hamısını birden içinde saxladığını, çiçeklerin bir qisminden imtina etmeyin bütünlükle bağçadan imtina etmek olduğunu başa düşer, bağçanı tamamile severik…