Boğazıma qeder yığıldım artıq. Yalan vedlerden, yalan sevgi sözlerinden, üzüme gülerek yalan vedler veren insanlardan,verdiyi sözün arxasında dayana bilmeyenlerden bezdim. Bundan sonra ne olacaqsa olsun artıq. Heç bir şeyin derdinde deyilem. Ölüm bele adileşib menim üçün. Eyni hissleri insan ne qeder yaşayar, eyni acını insan ne qeder daşıyar, men de insanam axı, meger menim temiz sevgiye sahib olmaga haqqım yoxdu?...Bezen bütün heyatım bir kino lenti kimi keçir gözümün önünden sıxılıram, bezen de heç bir şey olmamış kimi baş götürüb getmek isteyirem kimsenin meni göre bilmeyeceyi yere. Sanki her şeyden, her kesden uzaq olsam rahat olacaqmış kimi gelir mene. Bezen üreyimin yerinde bir daş olduğunu düşünürem,”bu menem?” deyirem. Halbuki birinin derdi olanda onu ovunduran, derdine ortaq olan, üzünü güldürmeye çalışan “Men” indi özümü ovundurmağa gücüm çatmır. Artıq heç kimin bir kelme söz demesini bele istemirem. Çünki heç bir menası yoxdu. Menim üçün heyat nece başladısa ele de davam edecek bunu bilirem. İstesem de deyişdire bilmerem. Elimde deyil. Olur da bir gün heyata tam başqa maraqla, tam başqa gözle baxmağıma sebeb olacaq biri çıxarsa qarşıma o zaman belke menim üçün de heyat deyişer.
Ne istedim ki men heyatdan? Sadece temiz sevgi, temiz vicdanlı insanlar, düzgün vedler. Meger yalnış bir şeylermi istemişem? Meger çox şeymi istedim? Niye insanın özü kimisi olmur? Niye her şeyin düzünü gözlüyerken yalanla üzleşirsen? Bax bu sualların cavabı tapılanda heyat da deyişecek menim üçün. Bu sualların cavabı da çox çetin tapıla. Ona göre de “menim üçün heyat nece başladısa ele de davam edecek” deyirem. Amma ne etsem de, ne düşünsem de tek bildiyim heyat davam edir. Bütün bu çatışmazlıqları qebul etsem de etmesem de heyat öz axarındadır.

Bu günden üzümde ne xoş tebessüm,
Ne de sevinc, fereh olmayacaqdır.
Meni kölge kimi güdecek hesret,
Vüsaldan elamet qalmayacaqdır...