Men de hamı kimi sevdim. Amma bir neçe defe yox. Sadece bir defe...
Bir az uşaqlıq, bir az şıltaqlıq, her saniyemizi birge keçirmek isteyi ...
İlk el-ele tutuşumuz...
İlk utancaq öpüş, deqiqelerle uzun uzadı bir-birimizin gözlerinde öz eksimizi görmek...
Bir gün "men evlenirem"- dedin ve getdin. Söz verdim özüme bir daha sevmeyecem deye. Yalvardım Rebbime al bu hissleri içimden deye.... Heyat davam edir dedim.Üreyimde sen, beynimde sen ,yuxularımda sen yaşadım. Heç vaxt meni tek qoymadın. Tanışımın hüzrü düşdü getdim başsağlığına. İçeri keçdim divarda senin resmin. Qanım dondu, kesseler qan axmazdı.Ümid etdim ne vaxtsa seni göreceyime.Amma bele qarşıma çixacağını düşünmedim. Gözümden bir damla da yaş gelmedi, çünki üreyim ağlayırdı. Gözlerim resminle danışdı : "Axı niye yalan dedin ,niye xeteliyini demedin, niye evlenirem dedin?
Zaman her bir derdin çaresidi "-deyirler. Menim yaralarıma çare olmadı. Sensiz keçen 27il... Heç evlenmedim, senden başqasını sevmedim. Haqqimda danışılanda "tenha qadın "-deyirler. Men tenha deyilem sen varsan... Her gün mezarına gelirem. Sen mene gele bilmirsen men sene gelirem. Artıq yaş da ötür gelecem yanına hemişelik. En maraqlısı odu ki , seni düşünende seni en son gördüyüm geyimde yaşda düşünürem. Sanki yaşasan heç yaşlaşmayaqcaqsan eyni qalacaqsan...