Sevgi bu dünyanın ölçüleri ile açıqlana bilmez, Sevgili! O ilk bir acıdır, yabani bir ağrıdır. Geler ve içimizdeki o çox köhne şeye toxunar. Sonra bir perde açılar ve macera başlayar. Bu macerada artıq pul, gözlentiler, kreditler, iş, Analar ve qorxular yoxdur. Sevginin öz heqiqeti vardır, Sevgili! İnsan bir başqa işığa teslim olur.
Sevgide sabah yoxdur, Sevgili! Vaxt ireli deyil, içeri, üreklere, derinlere getmeye başlayar, müdrikleşer. Heç bilmediyi hissleri ile görüşer. Yükü çox ağırdır, özüyle görüşmüşdür. Hem xaricindedir dünyanın, hem de ortasında.
Sevginin medeniyyetli olmaqla, bilikli olmaqla da elaqesi yoxdur, Sevgili! Qanımıza qarışan ilk acı, o yabanı ağrıyla heç bir kitabın yazmadığı heqiqetlere daha yaxınıq, inan...
Kim demişdi xatırlamıram, sevgi varlığın deyil, yoxluğun acısıdır deye. Belke de buna göre ilk gencliyimde, o yoğun sevdiyim illerde, gözüme yuxu girmez, dodağımda bir yaşlıqla bütün gece şeheri, o qaranlıq, o hüzünlü küçelerı gezer, insanları yuxularından oyandırmaq isteyerdim. Oyanıb, içimde derin bir hissle oyanan o derin sancının acısına ortaq olsunlar deye.
Sevgi çox köhne bir şeydir, Sevgili! Onun içinden o eziyyetli uşaqlığımız keçer, Sevdiyimiz insanların uşaqlıqları da... Oradan ögey analar, eksik atalar. Ve sonra sevgi bütün bunları alar, daha da köhnelere geder, hemişe o ilk acıya, o yabanı ağrıya...
İnsan bezen sebebsiz yere ümidsizliye qapılar. Heç kese vermez Sevgisini, heç kese özünü başa sala bilmez, evlere qapılar... Bezen denizler, qayalar çeker insanı. İnsan bu qapılmanı başa düşmez. Lakin çox köhne bir yerde yaşamasından qorxulub inkar edilmez Sevgilerin hissidir bu. Bu hiss, bu uduzma mövsümlerle, illerle tehvil veriler başqa insanlara... Bir insanın elediyi bir xetanın bütün insanlara yayılması kimi...
Budur, indi biz de Sevgili, ya lazım olmayan vaxtlarda ümidsizliye qapılıb, nefesi evlerde alacağıq, ya da denizler, qayalar çekecek bizi. Nece ki biz başqalarının qorxaqlığını daşıyırıqsa, başqaları da bizim

[1] 2 >>