Her bir düyünü tek-tek hell etmeye çalışdıqca ellerimle, yeni düyünler meydana gelir sanki, heç hell edilmeyecekmişcesine..
Bu defe her şey daha çetindir...
Eslinde çetin olan ne sensen ne de heyat. Çetin olan menem...
Artıq çetin gelirem özüme.. Yoruldum...
Bir daha düşsem, qalxa bilmeyeceyimi hiss edirem. Belke uzadacaqsan elini amma, bu defe men tuta bilmeyeceyem, bilirem...
Gözümün bebeyinde, üreyimin en gizli yerindesen sen. Heç kime göstermirem seni, hetta bezen özümden bele gizleyirem.
Ağılım sensiz bilsin üreyimi...
Yoxluğun içimi ağrıdır. Buna baxmayaraq qal isteyirem, içimde bir yerlerde.
Sanki seni çıxarıb atsam, tamamile itecekmiş kimi gelir sene dair ne varsa.
Sene aid olan izler silinib yox olacaqmış kimi, senli sözler yaza bilmeyecekmiş kimi qelemim bir daha..
Her tutunmaq istediyimde sene, dibsiz quyulara çekilir ruhum. Çıxmağa çalışarken gücüm tükenir get-gede. Bir gün esaslı bitecek, ferq edirem..
Bütün mahnılarım, mehbus olub sensizliye, qışqırığa çevrilirler içimde. Üreyimle qışqırıram, sen eşitmirsen, sen bilmirsen..
Bir zamanlar gecelerimi işıqlandıran gözlerin, indi qaranlığa çağırırlar meni. Bağlayıb gözlerimi, xülyalarımda tapıram seni. Açdığımda yene gedirsen. Ve men yene qaranlıqlara oyanıram.
Üşüyürem...
Meni üşüden ne ayazları qışın, ne de tekliyim. Yoxluğun üşüdür meni, bir terefden yanarken üreyim..
Göre bilmezsem gözlerini, heç işıqlanmayacaq günlerim.. Tuta bilmezsem ellerini, heç istilenmeyecek üreyim...
elebil men dedim siz yazdiniz
»Sevgi Dünyası
»Oxu zalına keç