Ona inanan insanların sayı günü günden azalır. Bir çoxları onu yaşamaqdan, yaşatmaqdan çekinir.
Daxilindeki hissi her kesden, etrafındakı her şeyden gizlemeye çalışır. Ona olan inam, hörmet, ümid
günü-günden azalsa bele o hiss her kesin daxilinde vardır: Sevgi.
Lakin her zamanmı layiq olan şexsi sevirik?
Onun layiq olduğu sevgi, qayğı, diqqet ve nevazişi ona

veririk?

Teessüf ki yox. “ Kaş” kelimesini belke de defelerle işletmiş oluruq. Her gün daxilimizdeki ümid hissi
azalır, her gün gözlediyimizden daha azını almış, her an daha çox teessüflenmiş, peşmançılıq hissi çekmiş
oluruq. Nehayet: “ O mene layiq deyil” ifadesini işletmiş oluruq. Özünü ve qarşındakı insanı bu ifade ne
qeder incitse bele, heqiqet olaraq qalmaqdadır.
Her şeyin başlanğıcı gözeldir deyirler: Sevgide de olduğu kimi.

İlk başda bu sevgi sende ne qeder qürur ve fereh hissi oyatsa bele, sene ne qeder sevinc bexş etse bele
sonda hemin hisslerden eser-elamet qalmır. Sadece onu unutmağa çalışırsan. Sebeb: Sene ve senin
sevgive layiq deyildir.

Sevirik, daha sonra bize layiq olmadığını görürük...
Layiq olmadığını bile-bile özümüzü oda atırıq...
Buna baxmayaraq yene sevmekde davam edirik...