Bir gün Camal mektebden eve qayıtmışdı. O, çox ac idi. Anasını görcek, dedi:
- Salam,anacan!
- Salam,oğlum,-deye;anası cavab verdi.
- Mektebde,işler,necedir?
- Her şey qaydasındadır, - deye Camal cavab verdi. - Acmışam, yemeye bir şey varmı?
- Süfre arxasına eyleş,oğlum!

Ele bu vaxt telefon zeng çaldı.Camalın anası desteyi götürüb,söhbet elemeye başladı.
Bu zaman metbexe Camalın böyük qardaşı-Mehemmed daxil oldu.«Yemek yeyeceyem», - deye Mehemmed,bildirdi.

Camal: «Menimçün de bir şey hazırlayarsan?», - deye qardaşına müraciet eledi.
- Yaxşı.Ne isteyirsen?Özüm südle yağ-çörek yeyeceyem.
- Men de isteyirem,-deye Camal dillendi.«Mürebbe-çörek de isteyirem».
Mehemmed süd, yağ ve çöreyi çıxarıb masanın üzerine düzdü. Dolabı yoxladı, amma mürebbeni tapa bilmedi. Bu an bacıları Fatime içeri daxil oldu.«Men de bir şey yeyerdim», - deyib, Fatime süfreye eyleşdi.
Mehemmed dedi: «Biz südle yağ-çörek yemeye hazırlaşırıq». «Mürebbeyle», - deye Camal elave eledi.
«Men mürebbe tapmadım axı!»,-deye Mehemmed başını buladı.
«Mürebbe isteyirem!»,-deye Camal israr eledi.
Fatime dedi:«Mene südle yağ-çörek de yeter».
Mehemmed boşqaba 3 tike çörek qoydu, üzerlerine yaxma çekdi, 3 stekanı süd ile doldurdu ve hamısını yemek masasının üzerine qoyub, özü de eyleşdi. Fatime ile birlikde «Bismillah» deyib, yemeye başladılar.
Camal yemirdi. O, inadla mürebbe isteyirdi. Bu vaxt anaları telefonla söhbetini bitirib, süfreye yaxınlaşdı ve dedi: «Eziz balalar, yemeyinizi yedinizmi, haydı ders başına!».
Mehemmedle Fatime yemeyi bitirib getdiler. Camal yemeye hele de başlamamışdı. O, boşqabına baxıb, üzünü turşudurdu. «Mürebbe isteyirem!», - deye növbeti defe tekrar eledi.
Anası oğluna baxıb gülümsedi ve: «Mürebbe yoxumuzdur», - dedi. «Bilirem ki, mürebbe xoşlayırsan, ancaq indi evde yoxumuzdur».
Camal dillendi:«Men bilirem, mürebbe haradadır».
«Onu deyirsen?», - deye ana seslendi. «O mürebbeni hediyye olaraq, nenen üçün saxlamışıq. Bu axırıncı banka onun üçündür».
O,

[1] 2 3 ... 6 >>