nevazişle oğlunun başını sığalladı: «Ne var, onu ye, oğul».
Camal olan yemeyi yemek istemirdi. O, mürebbe isteyirdi, mürebbe ise nenenin idi.
Camal oturmuşdu ve gözlerini boşqaba zillemişdi. Birden ağlına bir fikir geldi. «Nenem incimez. O, menimle bölüşmekden memnun olar. Bir azca götürsem, bir şey olmaz ki, heç kesin xeberi de olmayacaq», - düşünerek, mürebbe olan terefe baxdı.
O, yene fikre getdi: «Göresen, bu - oğurluq deyil ki? Yox, düşünmürem. Lap azca götürerem, heç kes de xeber,tutmaz».
Camal ayağa qalxdı ve kürsünü götürüb metbex dolabına yaxınlaşdı. Kürsünün üstüne çıxıb, zorla da olsa, elini istekli mürebbe bankasına çatdırdı.
Camal bu işi görerken özünü günahkar hiss edirdi - hiss edirdi ki, yaxşı iş görmür. Ancaq: «Eybi yox», - deyib, öz-özünü sakitleşdirdi.-«Heç kes xeber tutmayacaq».
Camal bankanın ağzını açdı,barmağını mürebbeye batırdı,sonra da barmağını yalayıb,dedi: «Mmm…Nece de dadlıdır?!..». Camal artıq vicdan ezabı çekmirdi.O, bıçağı götürüb, mürebbeni çöreyinin üstüne yaxdı.O, mürebbeni ele sevirdi ki! Hetta mürebbeden yalnız azca götürmek niyyetini de unutmuşdu.
Camal bankaya baxıb, bikef oldu:«Vay, ne yaman çox götürdüm!».
O, mürebbenin bir qederini yaxmadan götürüb, bankaya qaytarmaq istedi. Ancaq indi bankadakı mürebbeye yağ da qarışmışdı. Üstelik, mürebbe ellerine, hetta bankanın qıraqlarına ve masaya da yaxılmışdı.
-Camal,ne,etdin?
Anası qapıda dayanıb,oğluna baxırdı.
Camal ellerine baxıb ağlamağa başladı.
«Ters uşaqsan»,-deye anası oğlunu mezemmet eledi.
- Bilirdin ki, mürebbe senin üçün deyil. İndi tez get, ellerini yu ve otağına yürü.
Camal ağlaya-ağlaya otağına qaçdı ve çarpayısına atıldı. Durmadan,hey ağladı.
Evvelce bikef olmuşdu,sonra berk hirsli idi,indi ise artıq qoxu içindeydi.
Ele bu zaman otağa atası daxil oldu. «Pis hereket elemisen», - dedi. - «Özüne aid olmayan bir şeyi götürmüsen».
Camal cavab vermedi.O,utana-utana yere baxırdı.
«Elediyinin birce adı var», -dedi atası. - «Özün bilirsen, adı

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>