nedir…».
Camal yene ağlamağa başladı. Hele de dinmirdi. Sonra göz yaşları içinde dedi: «Bir azca mürebbe yemek isteyirdim… Lap azca… Sonra bankanı yerine qoyacaqdım, heç kes de xeber tutmayacaqdı. Ata, düşünmürdum ki,oğurluq edirem».
Camalın atası çarpayının qırağına eyleşib, oğlunu dizi üste oturtdu, bağrına basdı.
«Eybi yoxdur, oğul», - deye oğlunu sakitleşdirdi. Camal hele de ağlayırdı. O dedi: «Bilirem, indi anamla sen - ikiniz de mene acıqlanacaqsınız. Nene de menden narazı olacaq». Sonra Camalın gözleri böyüdü ve elave eledi: «Allah da hereketimden narazı qalacaq».
«Narahat olma», - deye atası temkinle bildirdi. - «Biz veziyyeti düzeltmeye çalışarıq».
Camal sakitce soruşdu:«Axı nece?»
«İlk növbede, incitdiyin adamlardan üzr isteyersen. Sonra Allahdan üzr isteyersen. Sonra da elediyini bir de heç vaxt tekrar elememeye çalışarsan».
Camalın bu fikir xoşuna geldi, lakin o hele de qorxurdu. «Birden unutsam ve elediyimi yene tekrarlasam?», -deye atasına sual etdi.
Atası onu emin edib,bildirdi:
- Düşünürem ki, sene unutmamaqda yardım ede bilerem. De görüm, yemeyimizi bize kim bağışlayır?
«Allah», -deye Camal yavaşca cavab verdi.
- Zemilere yağış yağdırıb, onları göyerden, sonra da onu bize yemek qerar veren kimdir?
«Allah», -deye o yene de tesdiqledi.
- Bes her zaman bize nezer yetiren, olduğumuz her yerde bizi gören, elediyimiz her işden xeber tutan kimdir?
Bu defe Camal lap astadan cavab verdi: «Allah». O, özünü yene de pis hiss elemişdi. Bilirdi ki, Allah onu mürebbeye el uzadan yerde görüb.
Atası dedi: «Eger Allahı düşünsek, heç vaxt pis iş görmerik. Eger Allahın bizi her yerde ve hemişe gördüyünü xatırlasaq, pis emeller tutmarıq. İndi ise get, el-üzünü yu ve aşağı düş. Senin üçün bir hediyyem,var».
Camal el-üzünü yuyarken düşündü: «Göresen, atam niye mehz indi mene hediyye vermek isteyir?»
Camal aşağı endi. Orada onu ata-anası gözleyirdi. «Anacan, üzr isteyirem», - deye anasına üz tütdü. Daha sonra atasına da üz tutub dedi: «Atacan, üzr

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>