örtüb çıxdı.
Camal hara gedeceyini düşünürdü. Birden: «Ağlıma geldi!», - deyib hamama yollandı.
Qapını örtüb, vannanın qırağına eyleşdi ve bankanı açmağa başladı. Birden qulağına quş civiltisinin sesi deydi. Pencereden küçeye boylandı. Budaqda quş oturmuşdu.
«Yooox…», - deyib, derinden nefes çekdi. - «Quş meni göre biler».
Camal bir şey fikirleşib tapmağa çalışırdı. Öz-özüne düşündü: «Aşağı düşsem, yaxşıdır».
Pillekenlarla aşağı enib, uşaq otağına girdi. İndi o tek idi. «Heç kes meni görmeyecek» düşüncesi ile yere oturdu.İndi o,doğrudan da,tek idi.
Gözlenilmeden Camal ses eşitdi: «Miyo!» - bu pişiklerinin sesi idi - Mesinin. «Sen burada ne eleyirsen, he?» -deye pişikden sordu.
Pişik cavabında ancaq miyoldadı.
Camal perişan halda düşünürdü: «Göresen, daha hara gedim?».
Birden ağlına bir fikir geldi. «Bildim!», - deyib, sevincek halda pillekenin altındakı qaranlıq otağa teref qaçdı.Buraya valideynleri bezi ev eşyalarını saxlayırdı.
Camal içeri keçib qapını örtdü.İndi bura onun üçün en münasib yer idi. Otaq çox qaranlıq idi. Camal bankanı eline götürdü. Qaranlıqda onu heç seçe de bilmirdi. «İndi meni gören olmaz - otaq zülmet qaranlıqdır» düşüncesi ile bankanın qapağını açmağa başladı: «Meni ne ana göre bilmez, ne de ata, hetta pişik bele, göre bilmez. Heç kes görmeyecek».
Amma birden Camalı bir fikir üstelemeye başladı: «Bir kimse meni burada da, hetta bu zülmetde olsa, göre bilir. Beli, Allah meni görür, hetta lap yaxşı gizlensem de, göre bilir. Elediyim her işi de göre bilir!».
Camal bankanın ağzını qapadı. Bacısının neye tebessüm etdiyini indi anlamışdı. O, artıq deqiq bilirdi ki, mürebbeni yemek üçün heç kes olmayan bir yer tapa bilmeyecek. Allah onu hemişe ve her yerde görecek!
Camal metbexe gedib bankanı atasına uzatdı ve dedi: «Men bu mürebbeni yeye bilmerem».
«Niye ki?», - deye atası tebessüm etdi.
«Ona göre ki, Allah meni her yerde göre bilir», - deye oğul cavab verdi.
Camalın atası bu sözlerden çox memnun oldu. O, Camala yaxınlaşıb

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>