Bir vaxtlar uca dağın eteyinde çox qeribe, tenha ev varmış.Onun divarlarında güzgüler asılıbmış.Günlerin birinde bir küçük yolunu azıb hemin eve gelib çıxır.İçeri girende görür ki,divarlardan özü kimii mezeli köpekler ona baxır.Yaman sevinir,ordan çıxanda ehirli evin yalnız hendeverine fırlanıb içeri girmeye cüret etmeyen dostlarına xeber verir ki,,,Qorxmayın,bu evde çox meriban,balaca köperler var.,,

Bir müddet sonra acıqlı bir it sorağı her terefe yayılan sehirli evi görmek qerarına gelir.İçeri girib ne görse yaxşıdır?Mezeli küçükler qorxunc itlere çevrilibler!

Güzgülere baxıb dişlerini qıcayır,berkden hürmeye başlayır.Min güzgüden ona hiddetli cavab gelir.Acıqlı it qarşısında min quduz görende qorxub qaçır ve ..Bura quduzlarla doludu!,, deyib hamını teşvişe salır.

İller ötse de, heç kim sehirli evin vahimesinden hemin dağa yaxın getmir.

Bu ehvalatda böyük bir ibret var.
Bu da menim cavabım olsun.Dağın zirvesine çıxmaq isteyirsense,evvel özüne diqqetle bax.İçi kin küdretle,qezeble dolu olan kimse heyyatda bir addım bele ireli gede bilmir.

Teşekkürler oxuduğunuz üçün