Müdrik bir insanın telebelerinden biri uzun iller getdiyi dersi terk etmişdi. Artıq derslerde iştirak etmirdi. Bir neçe ay keçse de, onun derse gelmediyini gören müdrik ustad telebesini ziyaret etmek qerarına geldi.

Qış mövsümü idi, telebesi evde tek idi. Otaqdakı böyük sobanın içindeki odunlar çatırtı ile yanırdı. Ustadının onu ne üçün ziyaret etdiyini texmin eden telebe qonağını sobanın yanına devet etdi. Özü de metbexe keçerek hazırlıq görmeye başladı. Sobanın yanında oturan müdrik adam teqdim olunan ikramı qebul etdi, lakin telebesine heç ne demedi. Sanki evde heç kes yoxmuş kimi hereket edirdi. Bütün diqqetini sobada yanan ocağa yöneltmişdi. Bir neçe deqiqeden sonra maşanı götürdü, qızmar közlerden birini götürdü ve ocağın kenarına qoydu. Oturmağa davam edir, heç ne danışmırdı. Kenara qoyulmuş közün odu yavaş-yavaş zeifledi, sonra söndü. Otaqda sükunet hökm sürürdü. İlk salamlaşma xaricinde heç kim bir kelme de olsun danışmamışdı.

Müdrik adam getmeye hazırlaşarken yeniden maşanı eline aldı ve sönmüş közü alovun içine atdı. Tezlikle yanan ocağın istisine ve alovuna yeniden yanmağa başladı. Ayrılmaq üçün qapıya geldikde ev sahibi: "Ziyaretinizin sebebini anlayıram. Bir az evvel verdiyiniz dersiniz üçün minnetdaram. Bundan sonra derslerinizi qetiyyen axsatmayacağam" - dedi.