İki çarpayı ve heyatla ölüm arasında mübarize aparan iki xeste. Çarpayılardan biri pencerenin qarşısında,o biri ise divarın dibindedir. Pencere qarşısında yatan xeste seherden axşama qeder bayıra baxaraq gördükleini divarın dibinde yatan yoldaşına danışır: "Bu gün deniz dünenkinden daha sakitdir.Külek de dünenki kimi esmir.Denizde üzen ağ yelkenler sanki su sonalarıdır.Park?! Parkda hele ki,heç kim yoxdur.Yellencekler de boşdur.Budur,keçen hefteki sevgililer geldiler.El-ele tutublar.Skamyalardan birinde eyleşdiler.Gözlerini bir-birinden çekmirler.Oğlan pıçıltı ile qıza nese danışır.Ne qeder de bir-birilerine yaraşırlar.Kaş ki,öz gözlerinle göreydin. Qızılgüller sanki,bu gün bayram edirler.Ele açıblar ki,her teref qırmızı renge boyanıb.Alça ağacları da gelin kimi başdan-ayağa ağa bürünübler. İndi de parkın bezeyi uşaqlar geldiler.Ellerinde rengbereng çerpelengler,şarlar var.Sanki,ümidlerini göye uçururlar. Bu gün qağayıların da kefi kökdür.Mavi denizin üzerinde o yan-bu yana uçur,herden de suya baş vururlar..." Günler de belece keçib gedir,xeste her gün pencereden gördüklerini yoldaşına danışırdı. Bir gün pencerenin yanındakı xestenin üreyi tutdu.Eger divar dibindeki xeste düymeye basıb hekimi çağırsa idi,belke de yoldaşını xilas ede bilerdi. Ancaq o,düymeye basmadı.Çünki,yoldaşı ölenden sonra pencerenin qarşısındakı çarpayı boşalacaq ve onu bu çarpayıya köçürecekdiler. Belece bugüne qeder qulaqları ile eşitdiklerini gözleri ile görecekdi.Çox keçmedi ki, yoldaşı öldü.Ertesi gün onu pencerenin qarşısındakı çarpayıya köçürdüler.Gözlediyi an gelib çatmışdı.Heyecanla pencereden baxdı.Ancaq... Ancaq bayırda qapqara divardan başqa heç bir şey yox idi.