Payız feslin xüsusi severdim. Yadımdadır gözel payız günlerinden biri idi. Parkda skamyada eyleşmişdim, ağacların sarı yarpaqları yere tökülmüşdü ve tökülmeye davam edirdi, her yanı gözel qızıl yarpaqlar ehate edirdi, yağışsa, narın-narın yağmağa başladı. O andan uzaqda derin fikirler içinde bir genc gelirdi. Yanımdan öterken sakit keçdi, ancaq ele bir teessürat yaratdı ki, mende sanki o başın çevirib baxmaq istedi, amma ötüb keçenden sonra geriye döndü. Sadece baxdı, saniyelik baxışlarda sanki nelerse, demek isteyirdi, ancaq susdu ve özün çevirib yoluna davam ederek parkdan çıxdı getdi. O getdise, men onun o üzündeki gözel simanı unuda bilmedim, saatlarla oturdum orda, gelecek deye gözledim, amma gelmedi. Getdiyi terefe doğru getdim, belke geler deye, qarşılaşarıq deye. Eve doğru asta addımlarla ağlımda gözel fikirlerle xeyallarla gedirdim, dostlarla danışmaq istemirdim, heyatımdan her kesi uzaqlaşdırmışdım.

Qaranlıq.. Gece... Göydeki gözel ay ilk defe idi ki, o qeder gözel parlayırdı, ulduzları sanki öz işığı ile yandırırdı, çox gözel bir tesvir yaranmışdı semada. Baxıb sadece insan valeh olurdu. Mense, penceremde oturub derin fikirlere getmişdim. Göresen onunla ne vaxtsa, bir daha qarşılaşa bilecem mi? Ancaq yene de düşünürdüm ki, qarşılaşsam bele yene de cesaretsizcesine yaxınlaşa bilmeyecem, her defe bele olduqca men daxilde mehv olacam. Daha o parka getmemeyi qerara aldım. Her gün eynilikler heyatımı çox sıxmağa başladı. Penceremde oturub çöldeki payızın günlerin seyr edirdim, sevgililer keçirdi bir-birine sığınaraq, mehribancasına...

Men yene de onu tanımasam bele onun haqqında düşünmeye, onlu xeyallarda yaşamağa davam edirdim ve bu olanlardan çox uzun müddet keçmişdi. Artıq növbeti payız fesli gelmeye başlayırdı, payızın gelişi ile tebiet gözelleşmeye başlayırdı... Bilmirem niye, nece oldusa, yolum o parkdan keçirdi sadece olaraq... Ve eyleşdiyim o skamya meni celb eledi, üzerinde olan yazı ile... “Men seni gözledim gelmedin, növbeti payızda o günde

[1] 2 3 >>