Kiçik bir qız fikirli bir adama gülümsedi. Çox keçmedi ki, adamın fikri dağıldı. Sonra dostu yadına düşdü. Kiçik bir iş üçün ona teşekkür etmediyini xatırladı. Tez bir mektub yazıb yolladı. 
Dostu bu mektubdan o qeder sevindi ki, nahar etdiyi yemekxanada xidmetçiye böyük bir bexşiş verdi. 
Xidmetçi ilk defe idi ki, bele bexşiş alırdı. Axşam eve gedende bexşişin bir hissesini küçenin tininde oturan dilençiye verdi. 
Dilençi iki gün idi ki, ac idi. Tez gedib qarnını doyurdu. Sonra da bir binanın zirzemisindeki “evine” yollandı. 
Yolda soyuqdan titreyen bir balaca it gördü. Iti götürüb evine apardı. Balaca it soyuqdan xilas olduğu üçün gece yarısına qeder isti otaqda atılıb-düşmeye başladı. 
Gece yarısı binanı tüstü bürüdü. Yanğın var idi. Tüstünü hiss eden it hürmeye başladı. Evvelce dilençi oyandı. Sonra, bütün bina ayağa qalxdı.
Belece, böyük bir beladan xilas oldular. Bunların hamısı isti, semimi bir tebessümün neticesi idi. Tebessüm özü bir gözellikdir.