En böyük xeyalların yeni bir oyuncaq olması qeder, sade sevginin nifret qeder heqiqi olduğu, hesabının bayram seheri öpülecek
ellerden gelecek cibxercliyiler üzerine edildiyi, mesumiyetin qaçmaqdan islaq olmuş köyneyin yaxasından hirsle tutub 'xeste olacaqsan qaçma deyirem sene!' deyen ananın sifetine baxıb pis pis dişini ağartmaqdan keçdiyi...qayğısızlığın baş alıb getdiyi...İnadın, mene ne! mene ne! sesleri içinde hereket etdirilen çiyinlere mindiyi, bir gizlenpaç oyununda arxasında dayandığı ağacın ardından "men burada deyilem tapma meni" cümlesine gizlendiyi...Çirklenmenin xoşbextliyi eks etdirdiyi, gülümsemenin palçıqlı bir sifetde eyri süd dişlerinin arasından göründüyü, cibdeki tek demir pulla alınan saqqızı paylaşılıb, axan burunların tek hücumda jaketin qollarına silinmesi qeder "öz"-ün olmaq idi uşaqlıq...En sevdiyin yemeyin qızarılmış kartof, en sevdiyin qehremanın Süpermen olması, "böyüyende kasmonavt olacamee men " deyende "men de,men de" deye cavab veren dostların varlığı, xeyallarının kiçik hesab edilmediyi, en gözel şeyin xeyal qurmanın özü olduğu bir zaman...
Uşaq olmaq, ananımı daha çox sevirsen atanımı sualına, anadan alınan cezanın ardından "atamı" deyecek qeder dürüst olmaq, sonra "amma senide çox sevirem ki" deye ananın boyuna atlamaq idi...
Bu zamanda ise uşaqlıq, beton binaların arasında bir ovuc saxlanılan yaşıllıqda tebieti tapmağa çalışmaq olub. Şirin pişik ve siçan, dovşan ve canavar olan cizgi filmlerini, qan ve şiddet ehtiva eden kompüter oyunları evez edir artıq... xüsusi uşaq qoxusu vardı körpelerde, artıq şeherin tüstü iyinden hiss olunmayan körpe qoxusu...Artıq qaçmaqdan terleyen uşaqlar yox, kompüter masasında seherleyen eynekli uşaqlar var. Düşmek, döyüşmek, yaralanmaq, ağlamaq da yox! Virtual körpeler var. Anasına ve atasına yadlaşan, pulla xoşbext edilen uşaqlar... xeyalları ellerinden alınan, sevgiye ac qalan...
En sevilen yemek McDonalds, en sevilen qehreman Polad Elemdar. Süd dişlerinin arasından tökülen sözler boylarını

[1] 2 >>