Bele nağıl eyleyirler,
Çox keçmişden söyleyirler:
– Ehli-kef bir serxoş varmış,
Her gün içib keyf alarmış.
Bunun haram olduğunu
Derk eyleyib anlamazmış,
Ya da bunu anlamağa
Onda heves, istek yoxmuş.
Tesadüfen nece olmuş,
Bir gün gelmiş bu ağlına.
İlyas bin Müaviyenin
Gedib girmiş o, yanına.
Salam-eleyk eden kimin,
Bele sual vermiş ona:
– Ey efendim, hezret İlyas!
Eger üzüm yesem bir az
Mene ziyan o verermi?
Ya qarnımı göynedermi?
Cavab verdi hezret İlyas:
– Ondan ziyan heç vaxt olmaz!
– Men üzümden sonra bir az
Yesem eger maya otu,
Varmı onun bir qorxusu?
Cavab verdi: – Xeyir, esla!
– Bunlardan da derhal sonra.
Eger bir az men su içsem,
O, sudanmı zerer görem?!
– İçsende sen su da eger,
Olmaz ziyan zerre qeder!
Bu cavabı alan serxoş
Oldu memnun, mutlu hem xoş.
Dedi: – Feqet hemin şeyler
Bir-biri ile birleşseler
Çox mükemmel şerab olur,
Kuzelere doldurulur.
Söyle mene axı neden?
Bunlar birge yeyilenden
Sonra bizim medemizde
Bir-biriyle birleşende
Sayılmayır heç vaxt haram?
Amma bizim medemizden
Dışarıda birleşdirmek,
Haram olur axı neden?!
Var izahı deyin görek!
Gülümseyib hezret İlyas
Qaşlarını çatıb bir az.
Götürüb bir ovuc torpaq,
O serxoşa üz tutaraq:
– Bu torpağı sene atsam,
Bir yerini ağrıdarmı?
Yaralayıb ya qırarmı?
Cavab verdi:
– Xeyir, Xocam!
Üstüne bir ovuc suyu,
Bir az sonra eger atsam,
Bir yerini ağrıdarmı?
Cavab verdi:
– Yox, qetiyyen!
Men seni o halda iken,
Beş deqiqe güneş altda
Gözletdirib saxlasam da,
Duyarmısan bir iztirab?
Derhal serxoş verdi cavab:
– Duymaram men, sözüz elbet.
Davam etdi İlyas hezret:
– Men saydığım bu şeyleri;
Torpaq, suyu hem güneşi
Birleşdirib bir-birine,
Atsam eger boş kellene
Söyle, onda ne olursun?
Eşitcek o, bu sözleri
Başın tutub iki elli
Başladı tez bağırmağa:
– Vay, vay başım!
Sızlamağa.
– Kerpic atan yox başına,
Başlamısan

[1] 2 >>