İşini görüb qurtarmışdı.. Yorulmuşdu.. Terlemişdi… Rahatlamışdı.. Hal-hazırda dünyanın en xoşbext, en zeif insanı idi… pencere açıq idi ve gün düz onu üstüne düşürdü. Birden yadına düşdü ki, çıplaqdı ve üstü açıq qalıb. Utandı sanki.. Tez yorğanı üstüne çekdi. Gözü yanında uzanan, bayaqdan onunla eyş-işretle meşğul olan fahişeye sataşdı. Ağzıüste uzanmışdı. İlahi, onun bedeni yorğun olanda ne qeder gözel olur.. Ağlından iyrenc – iyrenc fikirler keçdi.. Üzünde qeribe bir tebessüm vardı.. Bir neçe deqiqe qabaq onun bu fahişeyle çıxardığı oyunlar indi ona iyrenc görünürdü.. İyrendi özü – özüne..

Düşündü.. Göresen men neçenciyem? Bu gözel beden bu qeder kişiye nece dözür? Göresen menim öpdüyüm bedeni kimler öpüb? İlahi, ne qeder iyrenc! İster – istemez eli ağzına doğru getdi. Sanki ağzı kirlenmişdi… Temizlemeliydi onu.. Elinin üstü ile möhkemce ağzını sildi. O iyrenmişdi…

Birden dehşetli bir eseb geldi. Bir az önce sevişdiyi qızı indi boğub öldürmek isteyirdi. Kirliydi.. Kirlenmişdi.. Buna göre de yanındaki fahişeni günahkar bilirdi.. Kaş o bu qeder gözel olmayaydı.. İlahi, her gözelliyin arxasında bu qeder iyrenclikmi olmalıdır? Esebinden az qala ağlayacaqdı. Fahişenin sakitce, öz kefinde yanında uzanıb istirahet etmesi ona daha da çox eseb verirdi. Sanki bir sonrakı kişi üçün özünü ve vücudunu hazırlayırdı.. Onun o kişiye yazığı geldi.. Özüne geldiyi kimi..

Sonra yene fikirleşdi… Yox! Fahişenin ne günahı! Onu bu yola heç kim zorla salmayıb. Heç kim ondan bunu xahiş de etmeyib. O öz şehvani hisslerinin ardınca gelib bir neçe saat bundan evvel barda gördüyü qızın yanına. Heç onun adını da bilmirdi belke.. Bir de ki, neyine lazımdı axı, onun adı..

Düşünürdü.. Beyni çatlayacaqdı ağrıdan.. O bilirdi yanındakının bundan pul qazandığını ve kişilerle yatmağı özüne meslek seçdiyini. Onun mesleyinin adı “Fahişelik” idi. Düzdü, iyrenc meslekdi. Amma belke ruhu, üreyi fahişe deyildi.. İndi onu bu anda sadece bir şey düşündürürdü.. Hal-hazırda bu yataqda fahişe

[1] 2 >>