Saçımız kesildiyi üçün...





Bir kiçik oyuncaq üçün...
Bir maşın ve ya bir kiçik gelincik üçün..





Gözlerimizi şampun yandırdı deye ağlardıq..
Ve ya parka getmediyimiz üçün...





İndi böyüdük, iller neler qatdı bilmirem amma en böyük şeyler üçün bele ağlamamağa başladıq...
Savaşlar, iflaslar, ölümler..
Sevdiklerimizden ayrılmaq, eşq bele ağlada bilmir artıq bizi...
Bu idimi böyümek, ağlaya bilmemekmi?..
İndi dahamı güclüyük? Ağlaya bilmemekmi güclü olmaq?
Yoxsa artıq alışdıq heyatın gerçeklerine?
Heyatı öyrendik...
Heyatı öyrenmek, onun ağrılı gerçeklerine alışmaqmı?
Böyümek alışmaqmı?..





Bax yene uşaq olmaq isterdim..
Çox darıxdım..






Çox darıxdım o alçaq boyum üçün.. Qısa saçım üçün..
Sadece o saflığımçün..