İztirab içindeyem.Artiq men bir ölüyem.Bura geldiyimde özümü çox yalnız hiss etdim .Çox kederliyem.Mene bir nömre verildi ve ** avtomobil qezasindan ölümler** bölmesine gönderildim.
Öldüyüm gün sıradan bir gün idi.Avtobusa minmiş olmağı çox isterdim! Ancaq minmedim! anamdan maşını nece zorla aldığımı xatırlayıram:
Nolar demişdim.Bütün uüaqlar mektebe maşınla gelir.Saat 02:05 -de kitablarımı şkafa atdım. Sabaha qeder maşın mende idi.Maşını saxladığım yere qaçdım.Maşını işletmek ve özüm özümün müdiri olacaq olmam mene çox heyecan verirdi.Qezanın nece olduğu vacib deyil.Men çox tez sürür,müxtelif hereketler edirdim.Ancaq özgürlüyün dadını çıxarır ve eylenirdim.Sonra bir çarpışma sesi eşitdim ve sarsıntı hiss etdim .her yer şüşe parçaları ile dolmuşdu. Sonra birden durdum . Etraf çox sessiz idi. bir polis başımda durmuşdu.Bir de hekim gördüm.Bedenim paramparça idi.Her terefim qan içinde idi.Heç bir şey hiss etmirdim.Dayanın niye o çarşafı üzüme örtürsüz? Öle bilmerem.Hele 17 yaşım var.Bu gece bir qızla görüşüm var.Menim geleceyim var.Sonra mene bir qutuya yerleşdirdiler.Ailem mene görmeye geldi.Niye meni bele gördüler? Niye anam heyatında başına gelen en qorxunc şeyi yaşarken onun gözlerine baxmalıyam?Atam ele bil qocalmışdı.Hamı ağlayırdı.NOLAR BİRİ MENE DURQUSN .MEN HELE GENCEM.NOLAR MENİ TORPAĞA VERMEYİN!! MEN ÖLMEDİM MEN YENE GÜLÜB QAÇMAQ OYNAMAQ İSTEYİREM!!! NOLAR ALLAHIM MEN HELE 17 YAŞINDAYAM!!!!