İnanmaq... bir insana özünden çox inanmaq... ona özünü, geleceyini heç düşünmeden hevale etmek. Bu, ne derecede düzgündür? Bu, ne derecede sağlam bir addımdır?

Belke de, mehebbetin adına ona göre de delilik deyirler....yaxşı, eger bu, delilikdirse, niye hamı deli olmağa razıdı? Niye hamı acı çekmeye razıdır? Niye deyirler ki, sevgi çox gözeldi...niye sevmek insanı bu qeder xoşbext ede bilir ve eyni zamanda dünyasını qaralda bilir. Nece olur ki, yalnızca bir hiss bizim üreyimizde böyük bir delik açır, hansı ki üstü qapansa bele, ömür boyu sızıldayır. Onun verdiyi ağrı... o ağrı insanı heyatdan küsdürür ve gelecekden uzaqlaşdırır...bir az zaman keçdikden sonra görürsen ki, artıq sen yoxsan, yalnızca onun xeyallarında yaşayırsan.Her şeyin ne zaman deyişeceyini gözleyirsen...artıq sualların içinde itirem, bu barede çox düşünürem, danışıram herenin ise ayrı -ayrı düşüncesi var. Balaca beyinleri ile mene yol göstermeye çalışırlar. Ancaq heç biri anlamır ki, menim bir tek yolum var - onun yanında olmaq ! Çünki men ne qeder ondan qaçıramsa, ona daha çox yaxınlaşdığımı hiss edirem...bu, meni daha da incidir, daha da öldürür.Yaxşı, bes men eger bele çox sevdiyimi hiss ediremse, niye her şey bele olur? Niye men acizem? Niye heç ne ede bilmirem, çünki unutmuşam ki, sevgi tek terefin seyleri ile olmur. İki teref de öz sevgilerine göre nese etmelidirler. Sevgi çünki her şeyi çetinleşdirir ve araya göz yaşları girir, hansı ki, gelecekde senin en böyük tutunacağın ve yol yoldaşın olur...

Sevgi... yalnızca 5 herf ...sevgi bütün qanunları deyişdirir ve öz qanunlarını qoyur...hansi ki, heç kim hele onların ne olduğunu bilmeyib ve onlarla gede bilmeyib...yalnızca ürekden bir sözü demek kifayetdir seni sevirem...Demek, artiq sen de bizdensen...biz kimik? Baxdığımız kinolardakı seven? Oxuduğumuz romanlardakı aşiq? Yoxsa sadece ezab çekmeyi seven aciz insanlar??? Biz kimik???? Men kimem? Men kimem?