Hebsxananın qapısından çıxdı. Qapıda onu heç kim gözlemirdi. Bu, onun vecine de olmadı. Demiryol vağzalına geldi. Bilet aldı. Vaxt çatanda kupeye girdi. Elindeki peraşkinin son tikesini udub, yağlı ellerini üstüne sildi. Gözlerini yumdu. İllerdir görmediyi ucqar dağ kendine doğru yola düşdü.

Hebsxanada hemişe “başı uca” olmuşdu. Bura namus üstünde düşenlere yaxşı baxırdılar. Emeli ise bacısını 8 yerinden bıçaqlamaq idi.

Ucqar dağ kendinde kasıb daxmalarından bacısını “Volqa’’ ve başqa “dehşet” maşınlar siqnal vere-vere gelib aparmışdı. Bütün kend tamaşaya yığılmışdı. Maşınlar gedenden sonra anası ellerini göye açıb “Allah, sen balalarımı xoşbext ele” demişdi. Amma ele hemin gece, daha doğrusu, sehere yaxın daxmanın heyetinde ses-küy qopmuş, bacısını getirib üstlerine atıb getmişdiler. Qızın üzü döyülmekden şişmişdi. Qan çanağına dönmüş gözleri ile yazıq-yazıq hamının üzüne baxıb heç bir günahının olmadığını, namusunun lekelenmediyini deyirdi.

Amma o “üzüqara” çıxdığına göre geri qaytarılmışdı. Qışqırmaqdan sesi batan qıza heç kim inanmadı. Bütün kend tamaşaya yığıldı, sonra da tüpürüb getdi. Anası saçlarını yolub ağladı. Ömründe kiminse toyuğuna “kiş” demeyen qardaş da kendin tenesine, bacısının namusunun lekelenmesine döze bilmeyib bıçağı eline aldı. Bacısını delme-deşik eledi, sonra üreyi getdi. İlk defe şeheri türmeye getirilende gördü. Anasına demişdi, yanıma gelsen, daha heç vaxt üzümü görmeyeceksen.

Ve düz 6 il yanına ne gelen oldu, ne geden. Son eşitdiyi xeber bacısının ağır veziyyetde olması idi. Çox güman ki, ölüb. Vessalam.

İndi kende qayıdırdı. Gelib çatdı. Çeperden boylanıb anasının heyetde oturub dodağının altında ne ise danışa-danışa göyerti destesi bağladığını gördü. Yaxınlaşıb sakitce yanında durdu. Arvad henirtini eşidib başını qaldıranda ele cikke çekdi ki, oğlan özü de qorxdu. Sarmaş-dolaş, göz yaşı, giley-güzar... Köhne palazın üstünde oturub yaz güneşinin istisinde pendir-çörek yediler, sonra kende gezmeye çıxdı. Axşama

[1] 2 3 >>