keçerdi Müellim.
Cüceloğlu: İndi sizden xahiş edirem, lütfen bir an arxanıza söykenin, gözlerinizi bağlayın ve bu seher evden çıxarken evde buraxdıqlarınızdan birinin heqiqeten öleceyini düşünün, dünenki axşamınızı nece keçirerdiz? Eyni söhbet olardı? Onunla eyni mövzuları mı danışardınız? Eyni mövzular, müzakire ve ya gerginlik yaradardınızmı? Yoxsa ehemiyyetsiz hesab ederdiniz? Bu seher evden çıxarken, bu son görüşde ona ne deyerdiniz? Onu qucaqlamaqda tereddüd ederdiz? Çox möhkem qucaqlaşmağa, yoxsa güzgüde özünüze vaxt ayırardınız? Üreyinizin derinliyinden gelen bir ses «Seni heqiqeten çox sevirem» demeye ne ehtiyac var deye sesleyerdimi? Onun ölecek olması sizin ona duyduğunuz sevgini artırmazdımı?
Burada bezi iştirakçılar Ağlayır. Aydındır ki dünen axşam etdiklerinden bir qisminin ne qeder menasız olduğunu indi ferq etmişler.
Cüceloğlu: İndi gözlerinizi aça bilersiniz, göresen neçe mübahisemizi bu qeder gereksiz formalarda edirik, neçesi heqiqeten heyatda qarşımızdakının varlığından daha ehemiyyetli ?
Yaratdığımız inciklikleri temir etme imkanımız heqiqeten varmı?
Buna vaxtımız heqiqeten qaldı mı?

<< 1 [2]